‘Even tot Hier’: Neerlands hoop in wrange dagen

Even tot Hier schreef zaterdag wederom televisiegeschiedenis. Jeroen Woe en Niels van der Laan voegden aan hun toch al rijke oeuvre, vol muzikale en tekstuele hoogtepunten als Thierry Blijft en Wappie, het expres slecht gezongen Vals toe, dat de Groninger compensatie-ellende koppelt aan onze dito gammele songfestivalinzending van dit jaar.

De enige kritiek die je op Vals kunt hebben, is dat de sterke tekst over Groningen ondersneeuwt in de lachbui die het valse gezang oproept. Een tekst waarin het woord ‘ereschuld’ rijmt op ‘geduld’ en ‘slapgeluld’. En ‘Groningen’ op ‘schijnvertoningen’. Dan weet u het wel.

Of is het sneu dat Vals zo onvervalst de spot drijft met zangers Mia Nicolai en Dion Cooper? U moet hebben meegekregen - het nieuws haalde zelfs het NOS Journaal - dat de repetities van ons songfestivalduo het verkeerde soort kippenvel opleverden. Het is een wonder als ze tijdens het festival in Liverpool, in de tweede week van mei, wél drie minuten zuiver weten te zingen, zo klinkt alom het commentaar.

‘Gewoon zeggen: we slaan een jaar over’

Nu moet je het wel weten waar te maken als je in de zelfverkozen schijnwerpers stapt. En tegen kritiek kunnen. Maar ik kan me de maagpijn van Nicolai en Cooper voorstellen: wat als de hele wereld ons straks uitlacht? Een meelevende Francis van Broekhuizen zei in het AD het zielig te vinden voor de jonge zangers, die - nog - te weinig techniek in huis hebben voor dit lied en dit podium. De operazangeres stelt voor de inzending terug te trekken: “Gewoon zeggen: we slaan een jaar over, het is niet goed genoeg. Nu worden die kinderen aan de schandpaal genageld en dat is niet terecht. Het is niet hun schuld, ik vind het te wijten aan de mensen die er bij AvroTros over gaan.” Maar bij die omroep blijven ze erin geloven dat het gaat lukken.

Het lijkt me niet dat Even tot Hier ooit zal lonken naar het internationale podium. Ik hoop het ook niet: de satirische show kan in deze vorm nog jaren mee en Nederland zal heus wel onderwerpen blijven uitbraken. Woe en Van der Laan bewezen zaterdag ook dat AI voorlopig nog niet kan tippen aan hun creativiteit: een verzoek aan ChatGPT voor een grappige liedtekst leverde een rammelend gedrocht op. 1-0 voor de echte mensen.

Wij zouden in de toekomst, nu dus, zeeën van tijd overhouden

De robotisering van ons bestaan kwam afgelopen weekend ook aan bod bij Andere Tijden. Het geschiedenisprogramma ging over hoe Chriet Titulaer en andere futurologen dachten over de toekomst die inmiddels ons heden is. Het idee vijftig jaar geleden was dat robots en computers ons zoveel werk uit handen gingen nemen, dat wij zeeën van tijd zouden overhouden voor hobby’s en leuke dingen. Een fragment toonde een echtpaar in hun perfect georganiseerde huis, dat zich bij een drankje en een sigaretje afvroeg: wat zullen we nu eens doen? O ja, een weekendje Parijs!

Niemand wist toen te voorspellen wat we inmiddels ook met al die extra tijd doen. Zoals 150 keer per dag op een telefoon kijken. Geschetst werd hoe de moderne techniek niet onze slaaf is, maar dat wij slaaf zijn van al die apparaten, waar we uren en uren op turen. En het nog steeds niet voelt alsof we alle tijd van de wereld hebben. Maar eerder stress ervaren, dat we van alles missen.

Psycholoog Thijs Launspach herinnerde eraan dat een leven vierduizend weken telt. En hoe snel een week voorbijvliegt. Maar voorspelde niet hoe we dat gaan afremmen.

Vijf keer per week schrijven Renate van der Bas en Maaike Bos columns over televisie.