Eros is een prachtige ode aan het sensuele vrouwenlichaam

Eros
Schweigman& in samenwerking met Dox
★★★★

Het is warm in de zaal met de glimmende vloer. Zo warm dat de chocola vol blijheid-opwekkende stoffen al smelt in het bakje, terwijl de performers het nog aan het uitdelen zijn. We eten het volgens de aanwijzingen op, terwijl klankschalen de sfeer verhogen. Het past allemaal perfect bij Eros, in de regie van theatermaker Boukje Schweigman, die al zo’n twintig jaar bijzondere producties brengt, vaak met hoofdrollen voor het lichaam, de intuïtie en de verwondering.

Dit keer werkte ze samen met performer en choreografe Ibelisse Guardia Ferragutti en urban dance- en theatergroep Dox. Eros is een ode aan het sensuele vrouwenlichaam, gedanst door zes vrouwen die anderhalf uur lang bijna onafgebroken glimlachen. Waarom ze dat doen, hangt af van het moment. Het ziet er niet uit als een geforceerde glimlach, het lijkt meer op extase, maar dan niet per se van het zweverige soort. Domweg blij lijken ze, terwijl ze zich in het zweet dansen, blij en verbonden met elkaar.

Zelfs als ze even niet blij zijn, wordt er getroost en omarmd. De klankschalen zijn dan allang ingeruild voor een drumstel, voor twee drumstellen zelfs, met fantastische drummers die geconcentreerd het ritme opstuwen, en daarmee de lichamen van de vrouwen. Verschillende dansstijlen zijn er te zien, maar losjes, steeds heeft het lichaam de hoofdrol, zijn de pasjes secundair.

Die lichamen rollen over elkaar heen, houden elkaar vast, worden één aan elkaar geklit lijf dat keer op keer tussen alle benen door een vrouw baart. Dat soort mooie, vervreemdende stukken zitten ertussen. Later in het stuk vormen de dansers één lijn, als de wijzers van een klok, tien over zeven, en ze draaien en draaien en draaien.

Soms oogt het geheel wat rommelig, als een dansfeestje in de open lucht aan het einde van de nacht, met alle dansers op een andere planeet en de toeschouwers nog op aarde. Maar ook dan is er bewondering. Bewondering voor deze woeste vrouwen, hun zweet, hun uithoudingsvermogen, hun overgave. Voor de drummers, met hun opzwepende ritmes en heel mooi ook, als het trommelen eindelijk stopt, nog een zacht zingen in het donker, bij wijze van afscheid.

Eros is nog te zien t/m 15 december. Info: schweigman.org

Lees ook:

De Nederlandse bewerking van het ballet Raymonda laat zien dat de wereld behoefte heeft aan verbinding

Balletgroepen wereldwijd dansen doorgaans alleen de feestelijke laatste acte, gezien als het summum van de balletkunst. Maar Raymonda heeft veel meer te bieden dan dat, sterker: het laatste grote werk van dansgrootmeester Marius Petipa is volgens velen ook zijn beste.