Review
Elton John zakt met gelikte show weg in de muzak
ROTTERDAM - Paars is de kleur van de alchemie: de occulte wetenschap die eeuwenlang speurde naar een methode om lood in goud te veranderen en op een hoger niveau zocht naar de geest in de materie.
Het was ook de kleur van het opzichtige, en slecht zittende, maatpak dat de Britse zanger Elton John vrijdagavond droeg tijdens zijn optreden in het Rotterdamse Ahoy-complex. De 'Grote leider' van Noord-Korea, Kim Jung-il, zou er trots op zijn. Of Elton John op muzikaal gebied nog steeds in staat is om lood in goud om te zetten is echter zeer de vraag. Zoals gebruikelijk bij de lievelingszanger van prinses Diana, wilde hij ook in Rotterdam opvallen. Met een kristallen kruis in zijn oor, bloempotkapsel, paarse brillenglazen en een met imitatie-diamanten bestikte kraag zag hij er uit als een verdwaalde operette-prins.
Ook zijn gedrag op het podium kon moeilijk ingetogen genoemd worden. Regelmatig vond de superster het nodig om, heftig gesticulerend, op zijn vleugel te gaan staan en het publiek op te zwepen.
En als hem dat te zwaar viel, ging hij maar op de vleugel liggen. Opzichtig deelde hij tijdens het concert handtekeningen uit en kondigde nummers aan met teksten als: “Deze is voor de mensen die vannacht een nummertje willen maken.”
Het was wellicht bedoeld om een vlotte en geinige indruk te maken. Aan het heftig meedansende en meezingende publiek te zien, had hij er veel succes mee. Maar echt contact met de toeschouwers kreeg hij niet. Overal lijkt hij dezelfde act op te voeren. Een optreden van Elton John in Los Angeles verschilt niet wezenlijk van zijn act in Tokio of Rotterdam.
Het moet gezegd dat de show perfect geregisseerd was en dat Elton John uitstekend zong. Het was griezelig goed; alles klopte en fouten werden niet gemaakt. Maar dat had wel tot gevolg dat de muziek te glad, te steriel en te gepolijst klonk. Nooit schopte Elton John je tegen de ziel of greep hij je bij de strot. Soms leek zijn pianospel zelfs iets weg te hebben van het gladde toetsenwerk van Richard Clayderman en klonk het meer als muzak dan als rock and roll.
Alles glitterde maar niks was goud. Het zware lood van de alchemisten heeft de zanger veranderd in imitatie-diamant. De zoektocht naar het goud heeft hij gestaakt.
Elton John gaf het publiek waar het om smeekt: een vrolijke avond waarbij je kunt dansen, zingen en gezellig samen kunt zijn. Het was een avond waar de hele familie heen kon. Vrijende paartjes, keurige heren in pak, ruige types in voetbal-shirts en chique dames: iedereen vond het mooi. Maar het ego van de zanger stond centraal: op twee reusachtige videoschermen kon het publiek zien hoe indrukwekkend de man zichzelf wel vindt.
Na afloop werden enkele hoogtepunten uit de show nog eens beeld voor beeld aan het publiek voorgeschoteld, net zoals dat bij Amerikaanse baseballwedstrijden gebeurt. De 'Big Picture Tour' van Elton John heeft zijn naam niet gestolen: dit was geen rock-concert; het had meer weg van een film, een voetbalwedstrijd of een mierzoete musical.