Ellen, Jonathan en Stella denken terug aan Lydia

Dat gaat zeker op voor 'De reizende muzikant'. Het blijft weliswaar onzichtbaar hoeveel moeite het schrijven van deze roman Barbara Trapido gekost heeft, maar het vergt in elk geval nauwelijks inspanning om dit zorgvuldig gecomponeerde boek te lezen. Dat is grotendeels te danken aan de gevatte personen die Trapido opvoert: Ellen, Jonathan en Stella en eigenlijk ook Lydia, hoewel zij niet meer leeft. Zij wordt gememoreerd en blijkt de spil te zijn waar de verhalen van deze drie personen om draaien. Ellen vertelt: ,,Er lagen maar twee eieren in de provisiekast, maar Lydia had ooit in een kookboek uit de oorlog van haar peettante gelezen dat een eetlepel azijn een ei kon vervangen, dus maakten we de Oostenrijkse torte met twee eieren en dertien lepels azijn. Ik moet bekennen dat we zelfs onze vader er niet van konden overtuigen dat de resulterende troep het soort taart was dat de Weners lekker vonden.''

Lydia overleed als gevolg van een auto ongeluk voor Jonathans flat in Londen. Haar dood zet de vertellers aan om verslag te doen van de omstandigheden die hebben geleid tot hun kennismaking met Lydia en tot haar dood. Die verslagen hebben het karakter van een levensloop: ze zijn gevuld met familieleden, buren, kinderen, minnaars, enge ziekten, zwangerschappen, gerechten, logeerpartijtjes, carrières, landhuizen en kotjes. Ellens herinneringen worden op gang gebracht door een visioen van haar zus, Jonathans vertelling begint bij het verzoek dat Lydia hem, een schrijver, doet om haar te helpen met een essay. En Stella, dochter van Jonathan en huisgenoot van Ellen, smeedt met haar levensverhaal de losse eindjes aan elkaar. Alle personages komen uiteindelijk bij elkaar en alles valt op zijn plaats tijdens een collegediner in Oxford waarmee 'De reizende muzikant' eindigt. Het is een slot boordevol personen, bizarre ontmoetingen en curieuze conversaties. Trapido had haar levenslustige roman niet wervelender kunnen besluiten.