Hier vindt u alle films en series die deze week door Trouw besproken zijn.
Het beest gaat los in het woeste vikingepos The Northman ★★★★
De Amerikaanse regisseur Robert Eggers wilde de Scandinavische vikingcultuur niet romantiseren. En dat zullen we weten ook. Zijn vikingepos The Northman is doorspekt met geweldsuitbarstingen. De boomlange Zweedse acteur Alexander Skarsgard, bekend van True Blood, heeft er zo te zien alles aan gedaan om het lijf van een geharde viking te krijgen. Als Amleth de Beer-Wolf zal hij zijn vader wreken, moeder redden en oom doden. Zijn wraak grenst aan waanzin: hij bijt gewoon de ballen van een tegenstander af. En als hij een andere vijand heeft onthoofd, laat hij het hoofd achter met de neus richting anus.
Het verhaal dat Eggers schreef met de IJslandse schrijver Sjón combineert knap Noorse mythen, IJslandse sagen en vikinglegendes waarin Willem Dafoe opduikt als hofnar en Björk als heks. Producties als The Northman en het recente The Batman bewijzen dat Hollywood zijn blockbusters toevertrouwt aan echte auteurs. Geen slecht idee. Lees hier de hele recensie door Belinda van de Graaf.
After Yang is als een bloem die zich openvouwt ★★★★
In een nabije toekomst is de technologie zover gevorderd dat we androïden kunnen kopen: mensachtigen die de mensheid ten dienste staan. Yang is een ‘culturele techno-sapiens’, in huis genomen door Jake en Kyra om hun geadopteerde dochter bij te staan en haar te vertellen over haar Chinese achtergrond. Kort na het begin van de film gaat Yang stuk.
Dat is het skelet van After Yang. Regisseur Kogonada laat technologie vrijwel helemaal buiten beeld omdat het verhaal niet over sciencefiction gaat. Dit is een verhaal over rouw, vertrouwen, de band met geliefden herstellen nadat je, misschien ongemerkt, misschien al lang geleden, afstand van ze nam. Zoals Jake heeft gedaan. Zonder al te veel weg te geven: Jake leert door Yangs ogen opnieuw naar de wereld te kijken. Lees hier de hele recensie door Ronald Rovers.
Along the Way is een nuchtere schets van een Afghaanse tweeling op de vlucht ★★★★
In een vluchtelingenkamp in Griekenland hannesen twee tienermeiden met een camera. ‘Ik ben Fatima’, zegt de ene in de lens. Ze hangen een zeil op als decor. ‘Ik ben Zahra’, zegt de ander. Op deze plek, en met deze meiden, begon de nieuwe film van Mijke de Jong. In haar werk betoont de filmmaakster (1959) zich onverminderd nieuwsgierig naar mensen aan de randen van de samenleving. Of het nu gaat om de kraakbeweging (In krakende welstand), pesten (Bluebird) of radicalisering (Layla M.).
Als vrijwilliger in kamp Moria leerde De Jong deze Afghaanse tweelingzussen kennen die niet alleen de vurige wens hadden zich in West-Europa te vestigen, maar ook een toekomst als filmprofessionals voor zich zagen. Gezamenlijk, met scenaristen Jolein Laarman en Jan Eilander, ontwikkelden ze een film over, tja, henzelf. Of over meiden zoals zij. Een fictief verhaal, heel dicht tegen de werkelijkheid aan. Lees hier de hele recensie door Remke de Lange.
In The Lost City is Hollywood nog net niet de verloren stad uit dit avontuur ★★★
Na Jungle Cruise en Uncharted is The Lost City de derde avonturenfilm uit Hollywood in korte tijd. Hier zijn het Sandra Bullock, Channing Tatum en (voor even) Brad Pitt die tegen alle verwachtingen in de megalomane genius-van-dienst moeten verslaan, dat wil zeggen, Daniel Radcliffe.
Het is een vermakelijke film, zeker als je de humor kunt waarderen. Toch heeft de manier waarop Hollywood zichzelf hier verkoopt ook iets triests. Van het licht wanhopig benadrukken dat Loretta’s avonturenromans ook waardevol zijn (lees Hollywoodfilms), het benadrukken van Bullocks en Tatums postuur (ook al probeert de film daar ironisch naar te kijken) tot het ontbreken van de vonk en het echte spektakel. Lees hier de hele recensie door Ronald Rovers.
Californische artrockers krijgen een liefdevolle docu met The Sparks Brothers ★★★★
Sinds de Franse musical Annette van Leos Carax vorige zomer in première ging in Cannes, staan de Californische popbroers Ron Mael (76) en Russell Mael (73) weer volop in de belangstelling. De broers die al vijftig jaar de cultband Sparks vormen, schreven het verhaal en de muziek voor de film. Regisseur Edgar Wright (Baby Driver) is sinds 1979 fan en een hele sliert bewonderaars uit de muziekwereld trekt in de ruim twee uur durende documentaire voorbij.
Het geheim van Sparks? Uit de documentaire komt het beeld tevoorschijn van twee broers die zich niet laten vastpinnen op één muziekgenre en die zich in de loop van een halve eeuw steeds opnieuw uitvinden. De ene keer meer pop, de andere keer meer rock. Soms in de luwte, dan weer in het volle licht. Artrockers met humor ook, niet onbelangrijk, en vrij uniek in het internationale muziekcircuit. Lees hier de hele recensie van Belinda van de Graaf.
De Andy Warhol Diaries laat de kunstenaar spreken alsof hij nog leeft
Aan de vele boeken en films die zoeken naar de ware Andy Warhol is nu de Netflix-serie The Andy Warhol Diaries toegevoegd. Het is een zesdelige Amerikaanse documentaire over het laatste deel van Warhols leven: van 1976 tot zijn dood in 1987. Dat is te danken aan het werk van journalist Pat Hackett. Tussen 1979 en 1987 belden zij en Warhol elkaar iedere dag om 9 uur ’s ochtends. Warhol vertelde haar over zijn belevenissen van de dag ervoor, Hackett nam het op op tape.
Voor de Netflix-serie is Warhols stem digitaal nagemaakt en zo komt het dus dat je de hoofdpersoon zelf de teksten hoort uitspreken die hij veertig jaar geleden heeft gezegd. Warhol had ook dit vast fantastisch gevonden. Lees hier de hele recensie door Joke de Wolf.
Bekijk hier al onze filmrecensies, een overzicht van al onze serierecensies vindt u hier.
