Een heerlijk Warmerdammeriaans plot vol absurditeiten en macabere humor

Acteur Frank Lammers zegt het als slager Ad zo lekker vet: “Zandvoort is Amsterdam Beach, de bollenstreek is Amsterdam Flowers, en wij zijn opeens Little Amsterdam.” Je weet meteen hoe laat het is in het dorpje waar de mensen alles het liefst bij het oude houden: geklaag over de modieuze citymarketing en bijbehorende, verplaatste ‘toeristentsunami’ met rolkoffertjes door de straten.

Maar wie donderdag dacht een clichématige klaagzang te horen in de korte film Little Amsterdam, zat er flink naast. Regisseur Jörgen Scholtens en scenarioschrijver Pepijn van Heeren zijn zich rond de hoofdpersoon Leonie (Anneke Blok) te buiten gegaan aan een heerlijk Warmerdammeriaans plot vol absurditeiten en macabere humor.

Het is de eerste film uit de zesdelige Onze Straat-reeks dit jaar, het talentontwikkelingstraject van BNNVara, NTR en VPRO (nu allemaal al online te zien bij NPOPlus of NLZiet). In dat concept, opvolger van de Centraal- en One Night Stand-films, moeten alle films in dezelfde straat beginnen en speelt in elke film dezelfde koerier een rol. Het beperkt de makers flink, terwijl creatieve vrijheid juist zo leuk is nu die jonge regisseurs en scenarioschrijvers eens uitgesproken hun handtekening kunnen zetten. Dit jaar is het Onze Straat-concept er voor het laatst, we zullen zien welke naam het beestje hierna weer krijgt.

In de beperking toont zich de meester

Toch toont zich in de beperking juist de meester. Filmrecensent Belinda van de Graaf schreef in Trouw dat de lichting van dit jaar grossiert in vernieuwende vrouwenperspectieven. Ze beschreef niet eens deze openingsfilm, en toch was ik vanaf de eerste minuut gegrepen door het stuurse maar onbevangen personage van Leonie. Van middelbare leeftijd, maar nog jong van geest, vindt zij het juist leuk om haar zoons Ajax-kamer als B&B te verhuren aan toeristen. Via de brandtrap en het dak moet gast Callum ongezien binnenkomen, want in de straat klagen haar buren keihard over het toeristenterrorisme.

Is hij eenmaal binnen in Leonies van spruitjeslucht doordrenkte interieur, dan trakteert Leonie hem op een onvervalst Hollandse belevenis (een leuke verwijzing naar het Instagram-fähige ervaringstoerisme) met een potje sjoelen en stamppot met rookworst. Je zou er bijna trots op worden.

Absurde wendingen

Vanaf het moment dat Callum ’s nachts stoned thuiskomt en van de brandtrap valt, stapelen de absurde wendingen zich op. Leonies maffe maar toegewijde buurman Koos (‘Hendrik Groen’-acteur Kees Hulst) ziet haar wanneer ze de dode Callum aantreft. “Ik heb ‘m eraf geduwd”, schept ze op, om haar (verhuurders-)straatje schoon te vegen. Hij vindt het prachtig, helpt de jongen ‘weg te werken’ in zijn eigen rolkoffer en dumpt die bij de bushalte. Wie is toch die rolkoffermoordenaar, denkt het land. Koos houdt z’n mond niet, en even later vindt de hele buurt het prachtig.

“Wij maar spandoeken maken, en Leonie dóet het gewoon!”, buldert Ad. Het laat zich bíjna raden wat er gebeurt met de volgende toerist, al kun je de plot werkelijk niet voorspellen; kijk deze film terug als je een uurtje minimaal wilt glimlachen.

De taalgrapjes doen de rest. Een droge Beppie Melissen als buurvrouw en de anderen noemen de rolkoffer-oplossing “een heldere boodschap.” Leonie reageert simpel: “Ja… het paste.” En de rest vraagt zich af: “We gaan toch wel doorpakken nu he?”

Vijf keer per week schrijven Renate van der Bas en Maaike Bos columns over televisie.