Review
Een beleefde communiste neust rond in de San Marco
Verstrooiing en nutteloze kennis. Het is de combinatie van deze twee die 'Miss Garnet's engelen' van Salley Vickers tot een plezierige roman maakt. Een boek dat handig in elkaar gezet is, met spanning en een typisch Engels aandoende verteltrant. Aanvankelijk noemt de verteller de hoofdpersoon steevast 'Miss Garnet' -'Miss Garnet voelde zich ongewoon vrolijk'- na een bladzijde of dertig gaat het over 'Julia Garnet' en pas na nog zo'n hoeveelheid tekst mogen we 'Julia' tot onze intimi rekenen: ,,'Zeg maar Julia', zei Julia'. Julia heeft zich dan inmiddels ontpopt als een prettig mens. Een beleefde communiste, een gepensioneerde geschiedenislerares, een statige dame die dertig jaar lang haar flat in Londen deelde met de eveneens ongehuwd gebleven Harriët.
De dood van Harriët zet haar ertoe aan een halfjaar in Venetië te gaan wonen. Hoewel ze zichzelf door en door betrokken acht bij de Socialistische Beweging, begeeft ze zich zonder vooringenomenheid en oordelen tussen Venetiaanse katholieken in gebedsruimten in de San Marco en in diverse kleine kapellen. Telkens stuit Miss Garnet op de engel Rafaël, in wie ze zich gaat verdiepen. Iedereen in het kleine groepje mensen met wie ze in Venetië bevriend raakt, kan haar iets over de aartsengel en de Chiesa dell'Angelo Raffaele vertellen. Vanaf het moment dat Julia de apocriefe boeken op Tobias en de engel gaat naslaan, wisselt Vickers het verhaal van Miss Garnet's beslommeringen letterlijk af met dat van Tobias en Rafaël. Het is de vraag of die truc geslaagd is, maar je bijbelkennis wordt er in elk geval niet minder op. En dankzij alle onderzoekende wandelingen van Miss Garnet krijg je ook de plattegrond van Venetië duidelijk voor ogen: 'Miss Garnet's engelen' biedt volop herkenning voor wie daar eens ronddwaalde en volop verlangen voor wie de stad nooit heeft bezocht.
