Drie vriendinnen met girlpower zijn de schrik van de buurt

Zohra blikt terug op haar jeugd, wat resulteert in een opsomming van kwajongensstreken die zij met haar twee hartsvriendinnen uithaalt, gemengd met aandoenlijk verdriet om haar zieke vader. Tijdens lang vergane zomers struint het snode drietal rond op de camping in hun woonplaats waar ze het meubilair van de campinggasten ontvreemden en op een grote hoop onder een boom neerleggen terwijl de eigenaren bij het zwembad liggen. Ze stelen een motorboot en drijven roeispaanloos midden op het meertje en halen leraren het bloed onder de nagels vandaan met hun grove, ongewenste antwoorden in de klas. Kortom, de vrolijke drie zijn de terreur van het dorp en Zohra vertelt daar grappig over: ,,Ik was me van geen kwaad bewust. Net zoals we vaak winkeltje speelden en ziekenhuisje en ongelukje, of zeerovertje, zo speelden we nu kerkje. Na alle beloftes die ik had moeten doen dat ik geen gevaarlijke spelletjes meer zou uithalen, dacht ik dat we nu met zorg iets braafs hadden uitgekozen, en toch was het weer niet goed.'

'Games4Girls' straalt een girlpower uit. Dat wordt nog versterkt door de hippe, postmodernistische trucjes in het boek. In het verhaal duiken regelmatig vreemde elementen op: een lemma uit Van Dale, reflectie op het schrijven, geregelde twijfel aan de waarnemingen en de werkelijkheid en een associatief denkende en vertellende hoofdpersoon: ,,Ik wilde de la dichthouden. Dat snapt een hond. Maar van honden houd ik niet. Die zijn me te afhankelijk.' En dan nog de titel, de omslag met camp bloemenplaatjes uit poëziealbums, de internetadressen die aan 'Games4Girls' gelinkt zijn en het virtuele spel dat Zohra maakt voor haar twee ,,femates'. Hip, grappig en vol meisjesstreken: 'Games4Girls' heeft alles in zich voor een hype.