Donald Duck voor dwepers met dyslexie
Het wordt Donald Duck groen en geel voor de ogen, de letters tollen in zijn kop, een puntig tongetje piept uit zijn snavel.
Deze week heeft de olijke eend Ducklexie: lezen, spellen en schrijven gaan hem moeizaam af. En hoewel de tekeningen hem helpen met het snappen van de teksten, stoeit hij zelfs met zijn eigen weekblad.
Voor kinderen die ook twisten met taal komt het weekblad Donald Duck vandaag met een speciale editie. Naar aanleiding van de Dag van Dyslexie, zaterdag, schakelde het schalkse stripblad de hulp van zorginstelling RID en zes tien- en elfjarigen die moeite hebben met lezen.
Een veertien pagina’s durend avontuur over de snode plannen van de Zware Jongens? Dat is te lang, zo stelden de jonge adviseurs. De verhalen in de Ducklexie-special zijn korter en eenvoudiger. Zo staan de letters in de tekstballonnen verder van elkaar af, zijn de woorden groter afgedrukt en kozen de makers voor een beter leesbaar lettertype.
Bovendien heeft Oom Donald zijn vrienden uit Duckstad gevraagd minder moeilijke woorden te gebruiken en zijn de tekenaars vroeger naar huis gegaan. Op de achtergrond van een plaatje van een luierende Donald zijn bijvoorbeeld geen kaas stelende muisjes te zien, maar een leeg grasveld en een strakblauwe lucht. Dat grappige gepriegel leidde maar af.
Een puzzel, noemt Marjolijn Hoffmans van Donald Duck het maken van de dyslexie-editie. “Want de belevenissen van de karakters moeten leuk zijn voor kinderen, maar ook voor volwassenen. De strips moesten makkelijker worden, maar niet kinderachtig. En de grapjes moesten ook behouden blijven.” Is dat gelukt? “Het is een vrolijk weekblad geworden, voor iedereen.”
