Documentaire ‘I Am So Sorry’ geeft een poëtisch-pessimistische kijk op kernenergie

Regie: Zhao Liang
★★★

‘Cinema for the Climate’, zo heet een nieuw programmaonderdeel van het filmfestival van Cannes. Vorig jaar werd het gelanceerd. Geëngageerde festivals creëerden al langer nadrukkelijk ruimte voor films over de klimaatcrisis, nu kan ook de Zuid-Franse artistieke filmglamour er niet meer omheen.

Een van de films die er werden vertoond, is I Am So Sorry, van de Chinese documentairemaker Zhao Liang. Zhao nam zijn camera mee naar verschillende plekken in de wereld die ingrijpend zijn veranderd door kernenergie. De omgeving van de kerncentrale in Tsjernobyl, in Oekraïne, ligt er sinds het ongeluk in 1986 verlaten bij. In stille, statische beelden kijkt hij er rond in surrealistisch ogende lege gebouwen. In Japan bezoekt hij een ouder echtpaar dat sinds het ongeluk in Fukushima in 2011 op tijdelijke adressen woont. Tussendoor verschijnt een mysterieuze figuur met Japans theatermasker: de geest van een slachtoffer, een bode met een duistere waarschuwing?

Met poëtische, stille observaties lijkt Zhao zich soms een wereld zonder mensen voor te stellen. Dan weer trekt hij zich expliciet de verantwoordelijkheid aan van de impact van de consumerende mens op de aarde. Het sterkst werkt dat wanneer hij, met zijn veelzeggende titel, een voorschot neemt op de toekomst. In beelden van het ontmantelen van een kerncentrale in Duitsland, en de ondergrondse gangen in Finland waar kernafval wordt opgeborgen. Zijn grimmige boodschap: de oplossing voor energie van morgen is het probleem van overmorgen.