'Disobedience' wil te graag scoren met verboden liefde in orthodoxe kring

Een fotografe uit New York keert voor de begrafenis van haar vader terug naar de orthodox-joodse gemeenschap in Noord-Londen die ze jaren geleden is ontvlucht. De stroeve begroeting door familieleden en bekenden zet meteen de toon: er hangt veel oud zeer in de lucht. Niet dat meteen duidelijk is wat er loos is, maar als Ronit alleen is met haar oude jeugdvriendin Esti valt de puzzel in elkaar.

De vrouwen zoenen hartstochtelijk. Als op de radio 'toevallig' ook nog 'Love Song' klinkt, het lyrische liefdeslied van The Cure, weet je dat het diep zit. Een latere spraakmakende scène bevestigt het. De twee vrouwen knijpen er stiekem even tussenuit om in een hotel de liefde te bedrijven.

Best knap hoe de Chileense regisseur Sebastián Lelio lesbische erotiek filmt zonder dat er bloot aan te pas komt. Wie weet wilde hij een schandaal voorkomen zoals enkele jaren terug met Gouden Palm-winnaar 'La vie d'Adèle', en niet van een glurende, mannelijke blik worden beticht.

Het kan ook dat het in het nette blijft omdat het om beroemdere actrices gaat met dichtgetimmerde contracten: de Engelse Rachel Weisz als Ronit en de Canadese Rachel McAdams als Esti.

Vrouwenregisseur

Weisz had als producente ook een stevige vinger in de pap. Ze kwam zelf met het idee om 'Disobedience' (2006), de bekroonde debuutroman van Naomi Alderman over de lesbische dochter van een rabbijn, te verfilmen. Een co-producente zocht er de Chileense regisseur Sebastián Lelio bij die zich met twee films had bewezen als een voortreffelijk vrouwenregisseur. 'Gloria', gelouwerd in Berlijn, was het sensitieve portret van een oudere dame op vrijerspad. In de recente Oscarwinnaar 'Una mujer fantástica' ontfermde hij zich over het drama van een transgender in de Chileense hoofdstad Santiago.

Hoewel Lelio in Disobedience als buitenstaander naar de orthodox-joodse gemeenschap in Londen kijkt, weet hij de tradities van de kleine, gesloten gemeenschap aardig te vangen. Getrouwde vrouwen dragen allemaal pruiken als hoofdbedekking, omdat de Tora het zo voorschrijft. In een omgeving die stijf staat van de tradities, is een lesbische relatie taboe.

Toch markeert de dood van Ronits vader, een rabbijn van de oude stempel, ook heel voorzichtig een nieuwe orde. Esti's echtgenoot Dovid, die op het punt staat om als rabbijn het stokje over te nemen, ziet zijn levensgeluk wegglippen, maar is ook degene die het belang van keuzevrijheid onder ogen ziet. In de verrassende finale gaat het om de moed om onzekerheid te omarmen.

Niet dat daarmee alles op zijn plaats valt. Je hebt het gevoel dat de film iets te graag wil scoren met een verboden liefde in conservatieve contreien. En Rachel Weisz mag dan samen met echtgenoot en Bond-acteur Daniel Craig een Brits powerkoppel zijn, en zelf een film produceren, maar als hoofdrolspeelster is haar kleurenpalet ook ietwat beperkt. Of misschien zijn de dilemma's van Rachel McAdams als de getrouwde Esti net iets interessanter.

Elke week de nieuwste films besproken door onze recensenten, u leest ze hier.