Dione de Graaff doet in De Avondetappe wat ook Mart Smeets zo goed kon

“Je bent op tijd óf je bent te laat. En als je te laat bent, moet je eerder vertrekken, wist Cruijff. De Cruijff van het wielrennen weet dat ook.” Zo leidde Dione de Graaff bij de De Avondetappe (NOS) de spectaculaire etappewinst van Mathieu van der Poel in.

Voordat het programma ’s avonds laat begon - wel erg laat trouwens, kwart voor twaalf in plaats van rond elven - slingerde het liedje Tour de France van Ellen ten Damme je meteen romantisch Frankrijk in. Heerlijk om zo te worden meegenomen in een nieuw verhaal, na de deceptie van de Oranje-nederlaag bij het voetbal. En: na die zaterdag van valpartijen.

Dione de Graaff staat er weer, vertrouwd, in controle, met welluidende stem en frisse blik. Zij heeft de présence die een sportpresentator moet hebben. Ze leidt je met vaste hand langs de successen en twijfels van de wielrenners en maakt sport tot een onderdeel van het leven, iets wat Mart Smeets zo goed kon. En ze schakelt gezellig heen en weer met Herman van der Zandt ter plaatse. Hij moet de jongens voor zijn ‘babbelbox’ krijgen, een leuke oplossing om de anti-corona-bubbel van de wielrenners in stand te houden. Renner neemt plaats achter doos, kijkt in de camera of ziet zelf beelden en Van der Zandt stelt vragen op afstand. Alleen raar dat hij daarbij de renner zijn rug toe keert, om ons aan te kijken. Verder is De Avondetappe als een vakantie waarbij je geen highlight mist.

De trots van de familie, daar zoomt De Avondetappe lustig op in

Aan tafel zaten mensen die Mathieu van der Poel goed kennen. Op vroegere beelden zagen we de legendarische Franse oud-wielrenner Raymond Poulidor, Van der Poels opa, die achter de schermen bij de Tour zijn kleinzoon voorstelt. “Kijk, hier is mijn kleine fenomeen. Misschien een toekomstig winnaar van de Tour. Hij is drievoudig wereldkampioen hè.”

De trots van familie, daar zoomde het programma lustig op in, ook met oude filmbeelden van Mathieu als kind. De wrange blijdschap van winnen terwijl opa in 2019 is overleden, werd zichtbaar in Van der Poels roodomrande ogen. ‘Poupou’ zelf werd drie keer tweede en vijf keer derde, maar won nooit de gele trui. Vader Adrie van der Poel één keer, maar kreeg die door een telfoutje aanvankelijk niet omgehangen. Hoe is het voor een vader om te zien dat het de zoon wel lukt?

Een verslaggever postte tijdens de koers langs de weg met vader Adrie. Die stond op een raar leeg stukje gras, zonder bekenden, om zijn zoon voorbij te zien zoeven. In een camper van supporters stond een teeveetje aan. “Trappen!”, riep hij naar het schermpje. “Bravo Mathieu!” Dat was het. Na de winst volgde een camera zoon Van der Poel toen hij even naar zijn ouders toe liep. Hij gaf zijn vader een korte boks, liep naar zijn moeder, Poupou’s dochter, en belandde in een stevige omhelzing.

Ik dacht er van alles bij. Veel van zijn prestaties hebben te maken met het gewicht van die familie, leek me zo. Knap dat de NOS-camera’s er bij waren. Het is een keuze, om met de vader te gaan kijken terwijl je nog niet weet dat de zoon gaat winnen.

Maar hij won. Talent geërfd van twee genetische kanten. “Deze jongen doet alles speciaal”, zei oud-renner Michael Boogerd aan tafel, die zelf twaalf keer de Tour reed. “Als je denkt: hé, hij vertrekt op het verkeerde moment, dan wint-ie.”

Vijf keer per week schrijven Renate van der Bas en Maaike Bos columns over televisie.