Review
Die rare visioenen zijn dus echt
De jonge Amerikaan Koryta heeft al heel wat prijzen op zak. Wat hij mist is een strenge redacteur.
Waarom doen de meeste thrillerauteurs, vooral die uit de Verenigde Staten en Groot-Brittannië, het nooit voor minder dan laten we zeggen 400 pagina’s? Waarom grijpen hun redacteuren niet wat strenger in? Dat wordt althans vrij snel de verzuchting bij het oppakken van ’Koude rivier’, geschreven door de jonge, zeer productieve Amerikaanse thrillerauteur Michael Koryta. Hij is pas 28, maar heeft inmiddels zes thrillers op zijn naam staan, waarvan diverse zijn bekroond. Hij schijnt ook nog als privédetective en journalist te hebben gewerkt. En dan ook nog al die pagina’s getikt.
Maar ’Koude rivier’ is geen pageturner, al lijkt dat in het begin wel zo. We maken kennis met filmmaker Eric Shaw, ooit veelbelovend en op het punt van doorbreken in Hollywood. Nu moet hij het vooral hebben van foto- en filmcollages voor begrafenissen. Zijn jongste opdracht brengt Eric naar Indiana, voor een documentaire over de hoogbejaarde miljonair Campell Bradford, die in die streek opgroeide. Van zijn opdrachtgeefster, Bradfords schoondochter, krijgt hij een mysterieuze fles bronwater mee, kennelijk een belangrijk totem voor de oude man.
Eric neemt zijn intrek in een spectaculair hotel, vlak bij de geneeskrachtige bronnen die de streek tot een toeristische trekpleister maken. Veel komt hij niet te weten over Campell Bradford, tot hij zijn nieuwsgierigheid niet langer kan bedwingen en gaat drinken uit de antieke fles. En dan beginnen de vreemde visioenen waarin een jonge Campell Bradford op een kwaadaardige manier zijn opwachting maakt. Eric wordt meegesleept tot in de jaren twintig van de vorige eeuw, toen zich een gruwelijk familiedrama afspeelde. Hij raakt steeds afhankelijker van het water: als hij het niet drinkt krijgt hij vreselijke afkickverschijnselen. Bovendien wordt zijn drang om te weten wat er destijds is gebeurd steeds groter. Dus moeten we, tot vervelens toe helaas, mee die visioenen in.
Dan is er nog de gefrustreerde verre nazaat van Campell Bradford, die niet wil dat er in het verleden van zijn familie wordt rond gepord en die vooral een graantje van de toekomstige erfenis zou willen meepikken. Ook deze Josiah krijgt visioenen waarin Bradford opduikt.
En dan is het wachten op het moment waarop eindelijk de nuchtere verklaring komt voor die rare hersenspinsels: iemand heeft de waterput vergiftigd, of er zit lsd in de fles en ook Josiah blijkt een stiekeme innemer van het spul. Maar die verklaringen komen niet: de visioenen die Koryta nodig heeft om zijn verhaal te vertellen, blijken ook nog eens echt te zijn. Wat een deceptie.
