Die nieuwe ‘keurige ouders in de bak’-serie is als schuurpapier voor je relatie

Wanneer je relatieproblemen aanhoort, krijg je daarna geheid zelf ruzie met je partner. De onvrede doet je anders naar je eigen routines kijken. En zo sloop het risico onze bank op, toen man T. en ik zondag naar de nieuwe zesdelige tragikomedie Hoe mijn keurige ouders in de bak belandden (KRO-NCRV) keken. Maandag keken we meteen verder.

Het verhaal gaat over twee leuke, redelijke mensen met drie kinderen en een mooi huis, die toch in een vechtscheiding belanden en het belang van hun kinderen helemaal uit het oog verliezen. Hoofdrolspelers Anniek Pheifer (Kim) en Guy Clemens (Daniël) grijpen je bij de kladden met hun naturel spel. Hun blikken zijn het waard om op in te zoomen, hun expressie balanceert subtiel op de dunne lijn tussen ernst en humor.

Onderlinge stilte

Maar bij ons op de bank werd de onderlinge stilte al gauw zwaarder. Wanneer Kim dronken thuis komt van een schoolreünie, waar ze bovendien zoende met haar jeugdvriendje, spreekt ze haar man Daniël zacht aan. “Goh, waarom vraag je me eigenlijk nooit meer wat? We nemen nooit meer de tijd voor elkaar.” Goed punt, keek ik instemmend naar man T. “Nou, ze vraagt het hem alleen maar omdat ze dronken is hoor”, sputterde hij tegen.

Aha, dus zíj vraagt hém misschien ook wel niks. Grappig om te merken dat ik meteen in het vrouwenperspectief zat en hij zich met de man vereenzelvigde. We besloten tot dit zinnetje: “We gaan dit niet op onszelf betrekken, anders kunnen we niet samen kijken.”

Het zegt iets over de kwaliteit. “Hoe rotter je je voelt over een serie, hoe beter hij is”, zei man T terecht. De manier waarop Daniël kijkt wanneer Kim haar zoen opbiecht: gevoelloos én verwonderd daarover. De manier waarop vroegere scènes duidelijk maken dat zij het wilde gevoelsmens was en hij de pietlut, die inmiddels vaak het onderspit delft.

Wanneer zijn vader hem voor zijn dood opbiecht dat hij gevangen zit in het veertigjarig huwelijk met zijn dominante moeder - “Je ziet, ik heb niks meer te zeggen” - gaat bij Daniël de knop om. “Ik wil scheiden”, zegt hij in aflevering twee.

Als vrouw leef je dan mee met Kim, die na achttien jaar wel wat uitleg verwacht en zelfs denkt dat hij een ander heeft. Arme Daniël, de waarheid is kennelijk niet ‘analyse’ genoeg: “de koek is gewoon op.”

Dit alles wordt in veelzeggende details gegoten (oma die zelfs na opa’s dood niet zijn laatste wens respecteert), en krijgt perspectief in flash forward-scènes waarin ze naast elkaar in een eigen cel zitten. Komt het nog goed?

MIJN

Je zou bijna de titel vergeten: ‘Hoe MIJN keurige ouders in de bak belandden. Eigenlijk zijn de pubers Max en Lizzy en het kleine zusje Lou de hoofdpersoon. Bekijk je de ruzies en gênante scènes aan Lizzy’s voetbalveld met die ogen, dan zie je hoe schrijnend zo’n gevecht is voor de kinderen. Ze raken in een loyaliteitsconflict, net als de zesduizend echte kinderen per jaar die klem zitten in vechtscheidingen (tien tot vijftien procent van het totaal, volgens huiselijkgeweld.nl).

Hoe knap is het dan, dat juist de (jeugd-)scenarioschrijvers Liesbeth Strik (GIPS) en Anjali Taneja (Het Huis Anubis) dit ernstige onderwerp in zo’n grappig en schurend verhaal hebben weten te gieten dat op volwassenentijd wordt uitgezonden. Alsof ze willen zeggen: “Dit jeugdperspectief is voor jullie, ouders.” Misschien moeten wij allemaal dit toch maar op onszelf betrekken.

Vijf keer per week schrijven Renate van der Bas en Maaike Bos columns over televisie.