Deze doorgedraaide Scooby Doo-kosmos doet pijn aan de ogen

Och, wat doet dit nieuwe Scooby Doo-avontuur pijn aan ogen en oren. De Duitse dog Scooby Doo werd in 1969 gelanceerd als tekenfilmfiguurtje in een onderhoudende Amerikaanse tv-serie. De ­afgelopen halve eeuw kreeg de vrolijke viervoeter al vele incarnaties, maar zo bont als in ‘Scoob!’ werd het zelden.

In de avondvullende computeranimatie worden we eerst getrakteerd op een ontstaansgeschiedenis. We zien hoe Shaggy, een eenzame ­Californische jongen, zich ontfermt over een zwerfhond en hem Scooby Doo doopt. Samen met drie andere jongeren (Fred, Velma en Daphne) belanden ze in een spookhuis waar ze een dief ontmaskeren. Als Scooby en Shaggy even later worden ontvoerd door een ufo en hun drie vrienden de achtervolging inzetten, is het aardige begin met de jonge speurneuzen allang ontaard in een lawaaiige kermisattractie.

Scoob! is volgepropt met de geluidseffecten van een derderangs actiefilm. Niet alleen de avonturen van het vijftal gaan kopje-onder in het auditieve geweld, ook de muziek van de Nederlandse componist Tom Holkenborg aka Junkie XL. Van een bowlingbaan spoedt de film zich naar ‘Star Wars’-achtige sferen. Het is een ratjetoe waarin, heel 21ste-eeuws, ook andere stripfiguren opduiken, onder wie Captain Caveman en de zoon van Blue Falcon. Er valt een grapje over Netflix, en het is een groot raadsel, maar ook Simon ­Cowell, het strenge Engelse jurylid uit ‘The X Factor’, heeft als animatiefiguurtje een plek gekregen in de doorgedraaide Scooby Doo-­kosmos.