De wraak van een Friese held, dansend door het Interbellum en de Belgische Six Feet Under

Vrolijke gay-romcom heeft last van knorrige dialogen ★★★

Newyorker Bobby is begin veertig en nog nooit verliefd geweest. Heeft hij ook geen behoefte aan, want ‘wie is er nou de hele tijd gelukkig?’ Dan ontmoet hij Aaron. Ah, de klassieke opzet voor een romantische komedie: verstokte vrijgezellen die ineens toch een vonkje voelen. Heerlijk.

In Bros gaat het om twee mannen. Dat is de reden dat de film met enige fanfare is aangekondigd: een grote studiofilm over gays, gespeeld door gays, die in de Newyorkse gaygemeenschap verliefd worden. Nou, mooi toch? Lees hier de recensie.

Bloedige en aandoenlijke wraakfilm over Friese held ★★★

Als een boomlange krachtpatser, zo is Grote Pier de geschiedenis ingegaan. Krijgsheer, vrijheidsstrijder vanuit Fries perspectief. Lastpak, zeerover vanuit het perspectief van de Hollanders, de veroveraars die Pier met zijn eigen legertje rond 1515 buiten de deur wilde houden.

Als er een filmmaker is die deze mythe levend kan houden dan is het Steven de Jong. Met de Kameleon-bewerkingen en De hel van ’63 zorgt hij ervoor dat noordelijk cultureel erfgoed op film wordt vastgelegd. Lees hier de recensie.

Een duistere thriller rond iemands diepste geheim ★★★★

Een fantastische duistere sfeer creëert The Stranger rond z’n personages, met kleur, belichting en het tempo van een wals die zich traag over oneindig asfalt beweegt. Het is een film die zich om je heen sluit, vastberaden maar getergd toewerkend naar dat ene moment, die ene zin waar alles van afhangt. Welke zin? Houd die aandacht even vast. Lees hier de recensie.

Eigenwijze, knotsgekke komedie danst door het interbellum ★★★★

In oude computergames lijken de voeten van personages nogal eens net niet op de grond te lopen, maar er een stukje boven te bewegen. Alsof ze nergens kunnen aarden, of last hebben van een existentiële twijfel waardoor ze nooit met beide benen op de grond komen.

Zo’n zelfde gevoel dat de personages een stukje boven de grond zweven, zit in David O. Russels ensemblefilm Amsterdam: een zogeheten screwballco­me­dy (screwball betekent knotsgek) waarin de drie hoofdpersonages dansend en champagne-nippend jongleren met een moordmysterie en een internationaal politiek complot. Lees hier de recensie.

Het alledaagse leven in Parijs groots verfilmd ★★★★

Wat een verademing om de Franse steractrice Léa Seydoux eens te zien als een gewone vrouw. In Un Beau Matin is Seydoux, die zelfs James Bond weke knieën bezorgde, eens niet de femme fatale waarmee ze zo vaak wordt geassocieerd.

De Franse regisseuse Mia Hansen-Love, van wie eerder dit jaar het prachtige relatiedrama Bergman Island verscheen, toont Seydoux als een werkende, alleenstaande moeder die zich op een kruispunt in haar leven bevindt. Lees hier de recensie.

In Grond rijden ze rond met een lijk in een koelkast op een aanhanger

Natuurlijk is de dood niet grappig. En uitvaarten zijn dat doorgaans ook niet. Dat neemt niet weg dat een begrafenisonderneming de basis kan zijn voor een geestige serie.

De klassieker Six Feet Under bewees dat al. De Belgische makers van Grond hebben er goed naar gekeken, maar leveren volstrekt eigenzinnig werk af, met een vermakelijke kijk op een hedendaagse Brusselse immigrantenwijk. Lees hier de recensie.

Met incestueuze stambomen en drakenvuur maakt House of the Dragon de verwachtingen waar

Ondanks wat irritante onregelmatigheden is het House of the Dragon gelukt een waardige opvolger van successerie Game of Thrones neer te zetten. In dit eerste seizoen werden de schaakstukken nauwkeurig op het bord gezet. Ook al besloeg dit seizoen een periode van 19 jaar, gehaast voelde het niet. zZeker de laatste paar afleveringen zijn een prima pijnstiller voor de kater die het laatste seizoen van Game of Thrones heeft achtergelaten. Kom maar op met die Dance of Dragons. Lees hier de hele recensie.