De vijfjarige was nauwelijks in beweging te krijgen, tot de muziekjuf op het parcours verscheen

We hadden ons ingeschreven voor een door de school van onze dochter georganiseerde Ramadan Run, ook wel de Fun Run genoemd. Om mee te doen moest je bij de start een zware boodschappentas inleveren, bedoeld voor een Tunesische familie.

Het was nog niet zo gemakkelijk om alle boodschappen te ver­zamelen, want bijvoorbeeld rijst en bloem zijn hier niet meer te krijgen.

Een week eerder bestond er de mogelijkheid om een fluorblauw T-shirt te kopen met daarop in grote letters Fun Run. Hoewel ik zeker wist dat ik dat bij een andere gelegenheid nooit van mijn leven zou aantrekken, kocht ik er een voor mijzelf, voor onze dochter en voor onze zoon.

Niet meer fun

Op de dag zelf wilde onze dochter liever ­helemaal in roze gaan. Onze zoon kreeg een trui aan. Tussen de honderden andere deelnemers zag ik misschien drie of vier anderen in een fluorblauw T-shirt.

Het startschot klonk. Precies op dat moment verdween onze zoon tussen de struiken. Tegen de tijd dat ik hem had terug­gevonden en in de kinderwagen had neer­gezet, waren alle anderen grotendeels uit het zicht.

Onze dochter liep de eerste twee kilometer dubbel, want ze rende vooruit en kwam ­vervolgens steeds weer terug om te vragen of het goed was dat ze vooruitging. Halverwege de Fun Run was ze dan ook moe en zei ze dat ze het niet meer fun vond.

Heel af en toe zagen we in de verte een ­stipje van een andere deelnemer. Achter ons was alleen nog een Pakistaanse vader, die al begonnen was met vasten en net als ik ­behalve een vijfjarige ook een tweejarige ­onder zijn ­hoede had. Maar hij had geen ­kinderwagen bij zich.

Als een deus ex machina verscheen de muziekjuf

Plotseling ontdekte ik een vrouw, die min of meer in ons tempo liep, maar aan de andere kant van de weg. Als een deus ex machina was ze op het parcours verschenen.

Onze dochter slenterde met gebogen hoofd voort, nauwelijks nog in beweging te krijgen. Ik vroeg haar of ze wist wie die vrouw was.

Het volgende moment was ik getuige van een hartstochtelijke omhelzing tussen een vijf- en een vijfenzestig-jarige. De vrouw bleek de al bijna gepensioneerde muziek­lerares, die na dit schooljaar teruggaat naar haar huis in Arkansas. Onze dochter had me al eens uitvoerig geïnformeerd over de drie poezen van deze alleenstaande juf.

De rest van de Fun Run wandelden ze hand in hand. Ik liep vlak achter ze met onze ­inmiddels slapende zoon.

Nooit eerder had ik mijn eigen kind drie kwartier lang onaf­gebroken en geanimeerd horen kletsen. Ze vertelde over de baby die er bijna aan kwam, wist ook blijkbaar precies uit te leggen waar we woonden en informeerde de muziekjuf welke boeken en tv-series ze leuk vond. En ze vroeg hoe het met de poezen ging.