De thuisbioscoop van deze week: ‘Nuestras Madres’, ‘Goud’ en ‘Mijn verhaal: Becoming’

Persoonlijke zoektocht naar vergeten verleden

‘Nuestras Madres’
Regie: Cesar Diaz
Met Armando Espitia, Emma Dib, Aurelia Caal
★★★☆☆
Te zien op picl

Het is een macaber karwei, maar Ernesto doet het met precisie: opgegraven botten netjes zo neerleggen dat je er weer een menselijke gestalte in kunt zien. Het gaat om de dodelijke slachtoffers die tijdens de burgeroorlog in Guatemala dertig jaar geleden in anonieme graven terechtkwamen. Dat was waarschijnlijk ook het lot van de vader van antropoloog Ernesto (de Mexicaanse Armando Espitia) die aanknopingspunten voor zijn eigen familieverleden zoekt.

Met ‘Nuestras Madres’ staat voormalig documentairemaker César Díaz (1978) in zijn eerste speelfilm stil bij een duister hoofdstuk uit zijn vaderlandse geschiedenis. Hij weeft er zijn persoonlijke verhaal doorheen: toen hij drie jaar was, verdween ook zijn vader. Een complexe opdracht aan zichzelf, die hier en daar resulteert in moeizaam acteerwerk en een zich wat traag ontvouwend scenario. Tegelijkertijd betrekt Díaz, die vorig jaar in Cannes werd onderscheiden met de Caméra d’Or, je ­emotioneel wel degelijk bij de urgentie waarmee talloze vrouwen (‘onze moeders’) hun verleden willen delen. In een rechtszaak horen we vrouwen met kleurige rokken en bloemen in het haar hartverscheurende verhalen vertellen. Tijdens het blootleggen van een massagraf kijken ze stilletjes maar vastbesloten toe.

‘In dit land ben je of gek of dronken’ verzucht iemand in de film. Het zijn vast de woorden van de filmmaker zelf: al twee decennia geleden vestigde hij zich in België. Op afstand heeft hij een zeer relevante film ­gemaakt.
Remke de Lange

Verstilde vertelling over emotioneel ontwaken

‘Goud’
Regie: Rogier Hesp
Met David Wristers, Marcel Hensema en Loes Haverkort
★★★★☆
Te zien op Picl

De sportdocumentaire ‘Turn!’ over jonge turntalenten en hun overambitieuze ouders veroorzaakte afgelopen jaar behoorlijk wat ophef. Regisseuse en turnmoeder Esther Pardijs stelde niet alleen vragen bij de Spartaanse training van de kinderen, maar ook bij de rol van de ouders. Die eisten in sommige gevallen totale overgave en perfectie van hun kroost. Iets soortgelijks zie je terug in ‘Goud’, het fijnzinnige speelfilmdebuut van ­Rogier Hesp. De jonge talentvolle turner Timo en zijn invalide vader Ward zetten alles opzij voor olympisch goud.

Timo’s vader, gespeeld door Marcel Hensema, zit door een verkeersongeluk in een rolstoel. Al zijn dromen heeft hij geprojecteerd op zijn zoon die steeds meer moeite heeft met de druk om fysiek te presteren. Pas als Timo fysiotherapeute Irene (Loes Haverkort) ontmoet, begint hij emotioneel te ­ontwaken en voorzichtig van zijn vader af te drijven. De film laat daarbij in het midden of Timo, mooi ingehouden gespeeld door ex-topturner David Wristers, liefde ­ervaart, of verlangt naar zijn afwezige moeder.

Regisseur Rogier Hesp schept een kleine, verstilde vertelling waarin alle ruis is weggefilterd. Zo kan hij zich concentreren op een eenzame ziel die verlangt naar aanraking, warmte en aandacht. Een sessie bij de fysiotherapeute lijkt het ene moment een dans en het andere moment is het alsof een moeder haar baby wiegt. Van een vader-zoondrama beweegt de film zo naar een ­coming of age-vertelling van een jongen die via zijn ­lichaam, dat strak staat van de spanning, langzaam bij zijn gevoel komt.
Belinda van de Graaf

Michelle Obama verdient een betere documentaire

‘Mijn verhaal: Becoming’
Regie: Nadia Hallgren
★★☆☆☆
Te zien op Netflix

Er is echt wel wat aan te merken op de documentaire ‘Mijn verhaal: Becoming’, waarin Michelle Obama ­terugkijkt op haar leven, de acht jaar in het Witte Huis en de tijd erna.

Het voelt als haastwerk en er zijn gemakzuchtige keuzes gemaakt, waarin optredens tijdens de promotietournee van haar boek ‘Becoming’ gecombineerd zijn met korte interviewtjes. Soms krijg je zelfs de indruk dat anderen er met de haren zijn bijgesleept om de anderhalf uur vol te maken. Haar kledingadviseur, een van haar beveiligers, allemaal mogen ze iets vertellen. Dat op zich levert geen bijster interessante documentaire op.

Wat je wel in elke scène proeft, is de immense betekenis van een first lady en een president die staan voor mensen bij elkaar brengen en motiveren tegenover een volksvertegenwoordiger die staat voor verdeeldheid. De naam van Barack Obama’s opvolger wordt nergens genoemd maar het verschil is onmiskenbaar. Dat is het onuitgesproken verhaal op de achtergrond. Het is relevant omdat Michelle Obama’s verhaal acht jaar lang synoniem was met dat van Amerika als land.

En natuurlijk is haar boodschap over hoop belangrijk. Maar het interessantst zijn de dingen die ze in bijzinnen zegt. Hoe zij en haar man zich altijd realiseerden dat hun aanwezigheid in het Witte Huis voor een deel van de Amerikanen ‘een provocatie’ was. Hoe ze haar kinderen ook in dat Witte Huis leerde dat ze hun eigen bed moesten opmaken. Hoe ze nooit ‘een aanhangsel van zijn dromen’ wilde worden, maar toch haar juridische carrière opzij zette. Nu, met het boek en de tournee, is ze zichtbaarder dan ooit en dat is goed. Maar ze verdient een betere documentaire.
Ronald Rovers

Lees ook:

De thuisbioscoop van deze week: ‘The Incredible Jessica James’, ‘Noura’s Dream’ en ‘A Beautiful Day in the Neighborhood’

Ook deze week helpen de filmcritici van Trouw u op weg in het aanbod van films dat u vanaf de eigen bank kunt kijken.