De ophef om Finse premier Sanna Marin toont in welk inferno we zijn beland

De Vlaamse zender VRT maakte er maandagavond nog even melding van: de drugstest van de Finse premier was negatief. Het Journaal besteedde er al geen aandacht meer aan. En zo stierf de zoveelste rel op sociale media een stille dood. Toch is het dansfeestje van Sanna Marin te belangrijk om er niet alsnog een column aan te wijden.

Het gaat namelijk om veel meer dan de vraag of de premier al dan niet onder invloed was tijdens de celebrityparty waarvan fragmenten uitlekten via Instagram. Gelukkig bleek van drugs geen sprake. Wel van alcohol, zo gaf Marin zelf toe op tv. Maar wie de beelden bekijkt, ziet bepaald geen dronken politica. Wel een zeer uitbundige. En dat is nog steeds niet verboden.

Doet het ertoe of Marin nuchter was of niet? Zeker. Het Jeugdjournaal, waartoe ik mij in ingewikkelde kwesties altijd wend, merkte terecht op dat een premier te allen tijde bereikbaar en aanspreekbaar moet zijn. Wel, dat lijkt mij in deze het geval. De sociaal-democrate had haar smartphone bij zich en was nuchter. Het land was dus niet in gevaar.

Afgunst

Maar, zoals gezegd, er spelen meer factoren waardoor dit onschuldige feestje uitgroeide tot een wereldwijde rel. Allereerst gaat het hier om een jonge vrouw met macht. Dat schept afgunst. Plus een kans op politiek gewin! In Metro las ik dat de oppositie bloed rook en een drugstest eiste.

Ik zei het al: een complexe kwestie, en wel eentje waarin meerdere slechte eigenschappen van de mens samenkomen. Ik noemde reeds na-ijver en politiek opportunisme. Daarbij kun je ook gerust seksisme optellen. Jonge vrouwen die zichtbaar van het leven genieten, zorgen steevast voor zure oprispingen bij oude mannen. Er schoten mij beelden te binnen van een vrolijk dansende Máxima. Nou, dat was toch wel erg ongepast, vond de grijze-herenbrigade. Ik was toen ook al tv-recensent en vroeg me af wat men dán had verwacht. Dat Máxima haar vertier had gezocht in het nonnenklooster?

De vraag dringt zich op: wat krijgt de swingende man over zich heen? Heel simpel: helemaal niets. Het Laatste Nieuws zette een aantal filmpjes van dansende politici online: van de houterige Mark Rutte tot en met de soepele Barack Obama. Ik kan me niet herinneren dat er ooit enige ophef over is ontstaan. Zelfs niet over de slijpdans van Boris Johnson met een zwarte dame in het stadhuis van Londen.

De hel als eindstation

Het wrange is dat het bij Sanna Marin niet eens over een publieke gelegenheid ging, zoals bij de dansende heren, maar om een besloten feestje. Dat werpt de vraag op hoe iemand die de hele dag in de schijnwerpers staat, zoals Marin, in hemelsnaam nog moet recupereren? Wanneer er geen respect meer is voor het privédomein, is de hel het eindstation. Wie wil weten hoe die hel eruit ziet, moet de verfilmde bestseller The Circle van Dave Eggers lezen. Daarin draait het om een wereld waarin alles transparant is, en waarin derhalve geen persoonlijk leven meer bestaat. ‘Privacy is diefstal’, luidt de kernzin van deze dystopische roman.

Ten diepste gaat het boek natuurlijk over Apple, Google en Facebook, aan wiens gulzige muilen wij ons privéleven ‘vrijwillig’ hebben opgeofferd. Sanna Marin is het recentste voorbeeld van het inferno waartoe die dictatuur van de openbaarheid heeft geleid.

Lees hier meer columns en verhalen van Willem Pekelder.