De ode aan de verwarring is inhoudelijk wel erg dunnetjes

Theo Maassen, Onbekend terrein

Gezien: Schouwburg De Meerse, Hoofddorp

★★

Prominent midden boven het podium hangt een kluwen van draden. De wirwar van staal en stof, doorweven met neonlicht, verbeeldt het hoofd van Theo Maassen, en misschien wel dat van ieder mens. In zijn tiende reguliere programma brengt de populaire cabaretier onder de titel Onbekend terrein een ode aan de verwarring en het niet-weten. “We tasten in het duister, we hebben geen idee”, aldus Maassen.

Het is een mooie gedachte, die echter voortdurend ondergraven wordt door de stelligheid waarmee Maassen zich over allerhande kwesties uitlaat. Omdat we geen ‘echte’ mannen meer hebben in Nederland, zijn we weerloos tegenover de macho Poetin. En het mannelijk orgasme is veel belangrijker dan het vrouwelijke, want alleen van dat eerste komen kinderen.

Ironisch bedoeld? Misschien, maar de woede waarmee Maassen dit soort gedachtes uit, komt toch wel erg gemeend over. Dergelijke uitlatingen passen bovendien goed bij het ruwe en duistere karakter dat Maassen op het podium graag neerzet: de man die in al zijn vertwijfeling wild om zich heen slaat. Als het gaat om ‘een goed mens zijn’ gunt hij zichzelf slechts een mager zesminnetje. Dit schuldbewuste type wekt veel sympathie bij het publiek en komt zo ook met veel weg.

Met deze pose van de lompe gast die het eigenlijk ook allemaal niet weet, begeeft Maassen zich intussen bepaald niet op onbekend terrein. De spanning tussen uitgesprokenheid en twijfel loopt als een rode draad door het oeuvre van de cabaretier. Daarbij vormt de (schijn van) ironie maar al te vaak een vrijbrief om de onderbuik flink te laten spreken en dat vervolgens te verkopen als een diepzinnige filosofische zoektocht.

Maar zelfs wie Maassens spel met botte meningen welwillend leest, moet erkennen dat Onbekend terrein inhoudelijk wel erg dunnetjes is. De ode aan de verwarring blijft steken in platitudes van het kaliber: “Ieder mens is een vat vol tegenstrijdigheden.” De overdaad aan seksgrappen doet sleets aan. De terugkerende limericks zijn soms geestig, soms flauw, maar nooit echt pakkend.

Een enkele keer weet Maassen wel iets spannends aan te raken. Dan prikkelt hij met een uitspraak als: “Ik weet niet of ik een racist ben.” Of hij buigt zijn onhandige lijf in een houding waarvan je je afvraagt hoe lang hij die gaat volhouden. Het zijn momenten die bewijzen dat met Maassens kwaliteiten als maker nog altijd weinig mis is. Helaas raken ze gemakkelijk verloren in de kluwen aan matig uitgewerkte lijntjes die Onbekende terrein is.

Tour t/m juli, info: theomaassen.nl