De (nieuwe) kleren van Keizers, of is Stefano een trucje geworden?

Hans Teeuwen
Stefano Keizers
★★★

Al sinds zijn overdonderende debuutvoorstelling Erg heel (2018) stelt Gover Meit – beter bekend onder zijn artiestennaam Stefano Keizers – recensenten voor een grote uitdaging: hoe te schrijven over de knotsgekke programma’s waar deze kunstenaar steeds weer mee komt? Met welke maatstaven beoordeel je een cabaretier die zo nadrukkelijk géén cabaret wil maken?

Ook met zijn nieuwe show Hans Teeuwen maakt Stefano Keizers het de critici weer niet makkelijk. Zijn publiek ook niet trouwens. Na de energieke opening, waarin Keizers letterlijk als een keizer op zijn troon heeft plaatsgenomen om een soort parodie op een religieuze donderpreek te geven, schakelt hij terug naar een kabbelend tempo en lijkt de voorstelling bewust weinig spanning en richting te kennen. De cabaretier doet eens wat publieksparticipatie, vertelt een vervreemdende anekdote of zingt vals een lied.

Gedurfde gimmick

Pas ruim over de helft kantelt de dynamiek, wanneer Keizers de zaal meeneemt in een even simpele als gedurfde gimmick. Het uithoudingsvermogen van de cabaretier wekt daarbij een toenemend rumoer én enthousiasme op onder het publiek, uitmondend in een daverend applaus.

De schijnbaar losse aaneenschakeling van ontregelende verhalen en acties die Keizers biedt, heeft onder de oppervlakte wel degelijk een stevige rode draad. Nadat hij in eerdere voorstellingen afrekende met de cabaretwereld en de entertainmentindustrie, is nu Stefano Keizers zelf aan de beurt. Dit artistieke alter ego ontwikkelde Gover Meit zo’n zeven jaar geleden en het bracht hem veel succes. Maar de artiest is er inmiddels niet zo blij meer mee: “Ik ben bang dat ik een trucje ben geworden.”

Rituele onttroning

Hans Teeuwen, een show die is vernoemd naar nog zo’n cabaretier die inmiddels een trucje is geworden, wil ook en misschien wel vooral de grote leegte van het bestaan en van de kunst aantonen. De rituele onttroning van Stefano Keizers die in deze voorstelling plaatsvindt, vormt tevens een ontmaskering van de pretenties van wereldverbetering en politieke verandering die vaak rond kunst hangen.

Je moet Keizers nageven dat hij zo opnieuw via de weg van de chaos een consistente boodschap aflevert. Toch wringt er iets. Waar de ontmaskering in zijn debuut Erg heel nog spannend en verfrissend voelde, en de tweede show Sorry baby in zijn extreme pijnlijkheid ook iets radicaals had, neigt Hans Teeuwen met dat tonen van de leegte naar een gemakzuchtig nihilisme. De verachting van het publiek dat zijn nietszeggende ‘rotzooi’ voor zoete koek slikt, is een herhaling van zetten. Keizers zelf deed dit al eerder, net als trouwens Hans Teeuwen.

Stefano Keizers toert nog tot en met mei 2022 met Hans Teeuwen langs de Nederlandse theaters.