‘De man uit Rome’ schetst het verdriet van een wonder

De man uit Rome
Regie: Jaap van Heusden
Met Raymond Thiry, Michele Riondino, Emma Bading
★★★★

Leugens, leugens, leugens en wonderen, denkt de Italiaanse priester Filippo op weg naar Zuid-Limburg. Mensen zijn verslaafd aan leugens. Zijn scepsis is begrijpelijk. Als afgevaardigde van het Vaticaan doet hij onderzoek naar wonderen: zijn ze bovennatuurlijk of niet? De gedachte is: als het leugens blijken, krijgt de kerk daar uiteindelijk toch de rekening voor gepresenteerd.

Het wonder in het Limburgse dorp dat hij bezoekt, blijkt iets ingewikkelder te liggen. De bewoners leven er met een groot verdriet en de troost van het huilende Mariabeeld is het eerste beetje verlichting dat ze in jaren hebben gevoeld. Moet de man uit Rome daar wel tegenop argumenteren? Het valt hem op dat de zwijgende jonge vrouw bij wie het beeld voor het eerst huilde, Térèse, bijzondere gaven heeft. Is daar misschien meer aan de hand?

Naar goed katholiek gebruik schuwt De man uit Rome geen overdaad. Zo hadden de flashbacks over de oorzaak van al dat verdriet er echt niet in gehoeven. En het opzetje is er wel maar gelukkig ontstaat er nog net geen verhouding tussen Térèse en de priester. Jaap van Heusden heeft zich in weten te houden, maar de film voelt wel wat rommelig door die verschillende opzetjes van verhaallijnen die niet in de uiteindelijke versie zitten. Soms wil de film een karakterstudie van Filippo zijn, soms iets over de aard en betekenis van wonderen en soms gewoon een drama.

Maar al die dingen samen creëren toch een intrigerende film, misschien vooral vanwege het spel tussen de sceptische Filippo en de zwijgende Térèse. Het werkt. Ook al kun je niet precies zeggen waarom.