De grote angst van Star Wars-fans is alsnog werkelijkheid geworden

Disney heeft met de StarWars-franchise een schier oneindig universum om te ontdekken. Het keert met The Book of Boba Fett terug naar wat we al kennen: een kale, zanderige woestijnplaneet waar eigenlijk niks te beleven valt.

Met angst en beven hadden fans van de StarWars-franchise drie jaar geleden The Mandalorian afgewacht. Het was de eerste televisieserie uit het galaxy far, far away; de eerste van een trits StarWars-spinoffs, zowel series als films, waarmee Disney de franchise aan net zo’n behandeling wil onderwerpen als het doet met de superheldenwereld van Marvel: meer, meer, meer!

De grote angst: dat Disney schaamteloos het beminde universum zou uitmelken met een reeks ongeïnspireerde, liefdeloze, vergezochte producties rondom personages die het nooit zouden kunnen halen bij een Darth Vader, een Han Solo, of een Leia Skywalker.

Dat viel mee. Sterker, The Mandalorian overtrof de drie Skywalker-sequels die het afgelopen decennium onder Disney in de bioscoop verschenen. De fans haalden opgelucht adem: als dít de manier zou zijn waarop Disney het StarWars-universum gaat uitbreiden, zouden we een hoop lol gaan beleven met producties zoals Obi-Wan, Andor of Ahsoka, die allemaal in de maak zijn.

Maar oef. Uit The Book of Boba Fett blijkt dat die angst toch níet ongegrond was. En vooral dat meer, meer, meer, écht niet altijd beter is.

Nota bene het personage Boba Fett is daar het (plots toch weer!) levende bewijs van: groot geworden door zichzelf héél spaarzaam te houden. De zwijgzame premiejager zagen we voor het eerst in The Empire Strikes Back (1980); en sprak in die film en in het daaropvolgende Return of the Jedi in totaal maar vier (tamelijk korte) zinnen uit. Desondanks verkreeg Boba Fett de afgelopen veertig jaar een cultstatus, als de ijskoude huurmoordenaar die vooral stoer stond te zijn naast Jabba the Hutt, met zijn ubercoole helm, zijn jetpack, zijn onverzettelijkheid, en uiteindelijk, zijn tamelijk roemloze einde toen hij verzwolgen werd door een onderaards zandmonster.

Toch dook Boba Fett in de laatste afleveringen van The Mandalorian al even op, wat de opmaat bleek voor een eigen spin-off: in The Book of Boba Fett zien we in flashbacks hoe hij die bovengenoemde val toch overleefd heeft; waar hij aan het eind van The Mandalorian plots vandaan kwam; en hoe hij de vacante troon van wijlen Jabba the Hutt als baas-van-de-onderwereld overneemt.

Opeens een verlichte despoot

Alleen door hem op de voorgrond te plaatsen, wordt alles wat zijn personage zo geweldig maakte bij het grof vuil gezet, zoals The Guardian vernietigend uiteen zette. Bovendien lijkt de door een wat onzekere Temuera Morrison gespeelde Boba Fett in deze serie een compleet ander personage: knapte hij in Empire Strikes Back gewoon het vuile werk op no questions asked; nu wil hij opeens de verlichte despoot uithangen.

Maar waarom eigenlijk? Waarom wil hij zo nodig heersen over de onderwereld van zandplaneet Tatooine? De ‘droomflashbacks’, over hoe Boba Fett na zijn wederopstanding voor het eerst in zijn leven een soort familie krijgt als hij dwalend door de woestijn wordt opgenomen in een nomadenstam, slagen er maar halfslachtig in die psychologische ommekeer te verklaren.

Daarnaast valt er voor de kijker ook gewoonweg heel weinig te beleven. Maakte de kijker in bijna elke aflevering van The Mandalorian kennis met een nieuwe wereld, een nieuw avontuur - Boba Fett voelt precies als wat het is: een taaie trek door een kale, zanderige woestenij. Want The Book of Boba Fett is vooral heel erg traag.

Knipogen naar de trilogie

En wát er gebeurt valt niet zelden uit de toon: gekke steampunk-jongeren op rare scooters, een onnodige cameo van funkbassist Thundercat, met totaal misplaatste muziek op de achtergrond.

Dan, plots, is er hoop: de vijfde aflevering – over stijlbreuken gesproken – is overdonderend sterk. Alleen – dat het titelpersonage daarin plots in geen velden of wegen te bekennen is, is niet alleen een rare (en gedurfde) zet van de makers – maar tegelijkertijd veelzeggend.

Verkende The Mandalorian nog de oneindige nieuwe werelden van het universum; The Book of Boba Fett doet te opzichtig zijn best om fans te bekoren met knipogen naar de oorspronkelijke trilogie. Naar de Rancor, de Tusken Raiders, naar Chewbacca, naar die iconische muzikanten uit de Cantina. Alleen door het losweken van deze klassieke elementen uit de originele trilogie slaat Disney de plank grandioos mis. Van sommige dingen moet je écht afblijven.