De derde reeks van The Mandalorian is tenenkrommend, onbegrijpelijk en zonde

In het derde seizoen van The Mandalorian wordt duidelijk dat de Star Wars-serie definitief niet meer te redden valt.

We schrijven aflevering zes, van de acht. Onze held, Din Djarin, die zijn helm nimmer afdoet, is afgereisd naar de welgestelde planeet Plazir-15. Hij en zijn kompaan Bo-Katan hebben daar een relatief belangrijke taak. Ze zijn er om een omvangrijke groep Mandalore-huurlingen te overtuigen zich aan te sluiten bij de goede zaak: het heroveren van thuisplaneet Mandalore, nadat die door het boosaardige keizerrijk onbewoonbaar was gemaakt.

Maar, illustratief voor dit knotsgekke derde seizoen: om redenen die niet geheel duidelijk zijn spenderen Din en Bo zeker 35 van de 40 minuten die de aflevering duurt aan het oplossen van een mysterie dat totaal niet ter zake doet. Dit als gunst aan de heersers van deze planeet, tenenkrommend gespeeld door komiek Jack Black en popster Lizzo. En oja, cult-acteur Christopher Lloyd, Doc Brown in Back to the Future, moest ook nog een rolletje hebben.

Commerciële Disney

Deze aflevering is totaal overbodig. Net zoals vrij veel overbodig is aan het derde seizoen van The Mandalorian. Dit terwijl de eerste twee reeksen door schrijver dezes toch echt werden betiteld als ‘het beste dat Star Wars heeft voortgebracht sinds The Return of the Jedi.’ Deze zesde aflevering maakt pijnlijk duidelijk dat The Mandalorian totaal is overgeleverd aan de commerciële grillen van eigenaar Disney. Eindelijk komt de nachtmerrie van de fans uit, waar zo velen al voor vreesden toen Mickey Mouse hun geliefde franchise overnam.

Daarmee zijn de makers de weg behoorlijk kwijtgeraakt. De seizoensopening viel al flink uit de toon: waarin schietpartijen struikelen over vechtpartijen die struikelen over ontploffingen. Niet des The Mandalorian, een serie die voorheen juist zo bedachtzaam te werk ging. De formule was duidelijk: een onderkoelde ruimtewestern, met een zwijgzame held, die in verschillende uithoeken van het universum ver, ver weg met zorgvuldig opgebouwde spanning uiteenlopende avonturen beleefde, terwijl het mysterie rondom de schattige baby-Yoda/Grogu ondertussen heel langzaam afgepeld werd.

Voorspelbare ontploffingen gaan vervelen

Dit derde seizoen gaan plotsklaps alle remmen los. The Mandalorian is opeens verworden tot een Avenger-achtige megablockbuster, waarbij scriptlogica volledig ondergeschikt is aan popcornspektakel. En waarbij al die voorspelbare ontploffingen uiteindelijk gaan vervelen, en de kijker alleen maar murw beuken.

En daarbij: er klopt gewoon zo veel niet. Zo doet Din Djarin in het begin ontzettend veel moeite om bepaalde robot-onderdelen te bemachtigen - uiteindelijk koopt hij gewoon een andere droid. Die mysterieuze Grogu waar de serie eigenlijk om draaide, wordt nu doodleuk op een zijspoor geplaatst (letterlijk: Din Djarin geeft arme Grogu als een lastige peuter letterlijk uit handen om zelf op avontuur te kunnen! Meermaals!).

Het script lijkt geen moment te weten waarheen de weg leidt. Eerst lijkt de inzet van dit seizoen nog de rehabilitatie van Din te zijn, die, tegen de voorschriften van zijn clan in, zijn helm heeft afgedaan. Dan verlegt het plot zich naar het heroveren van de thuisplaneet – maar gebeurt er in de volgende afleveringen nagenoeg niets het verhaal ook die richting op te stuwen.

Kijkje in de Star Wars-maatschappij

Toegegeven, er is wel een uiterst sterke aflevering die doet denken aan de fenomenale Star Wars-serie Andor, waarin we zien hoe voormalige medewerkers van het verslagen keizerrijk geïntegreerd worden in de maatschappij. Het is geweldig fantasierijk hoe, net als ‘Andor’ dat zo goed deed, hier een kijkje wordt geven in hoe de Star Wars-maatschappij eigenlijk functioneert. Die hele aflevering zoomt in op Dr. Pershing, in een vorig leven leiding gaf aan een kloonprogramma waardoor het keizerrijk zo machtig kon worden, maar die nu tot inkeer is geworden. Fascinerend materiaal.

Alleen: met álles waarmee de kijker hier wordt opgezadeld, wordt de rest van het seizoen precies níks gedaan. Het is verbijsterend.

Daarbij lijken sommige scènes dit seizoen haast een parodie van roemruchte Star Wars-films uit het verleden, tot het lachwekkende aan toe. Neem bijvoorbeeld de schaduwraad, compleet met lispelende slechteriken die met gekromde rug hun snode plannetjes staan te bekokstoven. Die raad staat onder leiding van Moff Gideon, die vanuit de schaduwen probeert te werken aan de terugkeer van de keizerlijke macht.

Moeilijk om Moff Gideon serieus te nemen

Natuurlijk culmineert dit seizoen in een groot laatste gevecht tussen onze helden en deze Moff Gideon, waarbij hij boosaardig verklaart met het superstaal van de Mandalore een nieuwe generatie superduper-sterke Stormtroopers te hebben gemaakt. Het is onmogelijk hem serieus te nemen. En het is duidelijk te zien aan de doorgaans geweldige acteur Giancarlo Esposito dat hij ook niet weet wat hij aan moet met de potsierlijke teksten die hem zijn voorgeschoteld.

Zonde. Het maakt dat we absoluut niet meer nieuwsgierig zijn naar de volgende avonturen van Din Djarin en die schattige Grogu – als dat vierde seizoen er al ooit komt.

Het derde seizoen van The Mandalorian is nu in zijn geheel te zien op Disney+.