De Afterpartees zijn echt de leukste gitaarband

Noorderslag, zaterdag 17 januari

Kovacs
Popprijswinnares Ilse DeLange mag zich dan een stoer topwijf tonen door de traditionele bierdouche met open armen te ondergaan, maar een minstens zo stoere belofte is zangeres Kovacs. De popdiva in spé heeft de beste stem van de avond, wordt gesteund door een geweldige band, en is de afgelopen maanden flink gegroeid als artiest. Het is een totaalplaatje: de aankleding van de band, de podiumsfeer met schemerlampen en tapijten, de gekke wolvenmuts over dat kaalgeschoren hoofd. Dat kan uitgedacht zijn, maar die orkaan van een Shirley Bassyaanse stem waarmee ze een stel James Bond-achtige nummers zingt is dat niet. Dat is gewoon Kovacs.

Nouveau Vélo
Tussen de vele brave nederpop, formulebands, en artiesten met gimmicks uit het marketingkantoor van een platenmaatschappij schuurt het gelukkig ook nog in de Nederlandse repetitiehonken. De indierockers van Nouveau Vélo zullen nooit de popprijs winnen, maar het viertal uit Brabant zet wel één van de meest interessante shows van de avond neer. Denk aan de rafelige indiepop van Real Estate, maar ruwer, en flink energiek gebracht in de kelder van de Oosterpoort. Stevig doordreunende gitaarclimaxen volgen elkaar in hoog tempo, en ja, dat is gewoon lekker.

Afterpartees
Zo rond twee uur 's nachts bewijzen Afterpartees inderdaad de leukste gitaarband van Nederland te zijn, zoals de VPRO ze betitelde. De gitaarband uit het Horst aan de Maas bouwt namelijk het leukste feestje van de avond, aangevoerd door frontman Niek Nellen die een jaar na zijn Noorderslagdebuut al zo nonchalant zelfverzekerd op het podium staat als een Limburgse Morrissey.

Kijken naar Afterpartees is als kijken naar muzikaal cabaret - Nellen heeft dat grappenboek van zijn vader helemaal niet nodig, hij schudt de witzen zo uit zijn mouw. Het is topamusement, met een boel leuke gitaarliedjes. Ze komen weg met een cover van Taylor Swift, waarmee de band zelfs een postmodern tintje aan de avond weet te geven.

Lees morgen meer in de papieren Trouw over Eurosonic en Noorderslag, dat van woensdag tot zaterdag in Groningen plaatsvond.

Zaterdag 17 januari

Låpsley
Tussen alle Groningse podia in benedenzaaltjes, kroegen, theaters, en een stadsschouwburg is van heel Eurosonic de nieuwe 3D-bioscoop Infoversum het mooist. In ieder geval perfect voor de muziek van Låpsley. Het luistert lekker weg, onderuitgezakt in de gekantelde bioscoopstoelen, onder een sterrenhemel die op het bolvormige plafond wordt geprojecteerd. De 17-jarige Britse maakt met haar tweekoppige band lome electro r&b: inderdaad, helemaal muziek van nu. Ze heeft mooie nummers waar de treurnis vanaf spat. Haar podiumpresentatie mag wel wat minder onzeker - net als die onvaste stem. Want bij toekomstige shows zal ze niet worden gered door een draaiende Melkweg aan de hemel.

Kate Tempest
Iemand die wél even een bak zelfverzekerdheid uitstraalt is Kate Tempest. Verslonst type, warrige haren, plat accent. Het is iemand die je op het eerste gezicht niet in een donker steegje van een Britse havenstad zou willen tegenkomen. Maar de 29-jarige Kate Tempest is schrijfster, poëet, rapper, en achter die nonchalante mollige glimlach schuilt een sympathiek performer.

Het is garagehiphop, met ruwe beats waarover ze vurig haar verhalende teksten spuwt. Er zijn wat spoken-word momenten, wat vaak nogal pittig kan zijn. Maar het publiek blijft gebiologeerd. Kate Tempest overtuigt in de beste show van de avond.

James Bay
Het contrast tussen Kate Tempest en James Bay is vervolgens enorm. De zanger is saai door perfectie. Hij ziet er goed uit, hij kan prima zingen, hij speelt degelijk gitaar, en heeft een hippe hoed als herkenbaar handelsmerk. James Bay is zo'n jongen die binnen een jaar hele grote zalen gaat uitverkopen, maar artistiek niet zo heel interessant is. Maar hij verovert heel veel harten vanavond, vooral met een krachtige solo-uitvoering van 'Scars'. Ook laat hij zien dat hij naast het prachtnummer 'Let it Go' nog genoeg ander hitpotentieel materiaal in huis heeft. Of het nou allemaal bedacht is of niet, James Bay is dé popster van dit Eurosonic.

Donderdag 15 januari

1. IJsland
Dit jaar staat IJsland centraal op Eurosonic, en dat is een ideaal focusland voor een popfestival. Met de Sugarcubes, Björk, Sigur Rós en recentelijk Of Monsters of Men is popmuziek zo'n beetje hét exportproduct van het kleine eilandstaatje. Hoe komt dat toch?

IJsland heeft een flinke inhaalslag gemaakt, vertelt cultuurminister Illugi Gunnarson - ook aanwezig in Groningen. "Toen op het Europese vasteland Wagners Nibelungen in première ging, speelden er op het IJsland voor het eerst twee muzikanten samen." Dat was in 1876 georganiseerd door de Reykjavíkse hoornistenvereniging, en was toen best een dingetje, blikt hij terug. Sindsdien is er veel veranderd, het feit dat inmiddels elk dorp in IJsland een muziekschool heeft, wil wel helpen, denkt hij.

Inmiddels zit elke IJslander in een band, claimen burgemeester Dagur Eggertston van Reykjavík en directeur Grimur Atlason van het IJslandse Airwaves festival. IJslandse popmuzikanten verzorgden vorig jaar 1400 optredens in het buitenland, terwijl het land wat inwonertal betreft maatje Utrecht heeft. Sterker, iedereen zit in meerdere bands, zegt Atlason. Nog sterker, Eggertson kent een drummer die in 21 bands speelt. Zelf zong de burgemeester ooit in een band, vertelt hij, maar die zijn inmiddels instrumentaal verder gegaan.

Goed, het levert in elk geval veel mooie muziek op, in Groningen. Zoals gisteravond Vök en Samaris. Sprookjesachtig en betoverend, zijn de clichématige trefwoorden. Luister maar naar deze playlist:

(stuk gaat verder onder de link)

2. Jake Isaac
Soms zijn er artiesten waarvan je binnen tien seconden weet dat het een hele grote gaat worden. Jake Isaac is zo iemand. De juiste stem, de juiste looks, de juiste oogopslag en de juiste charmante grijns waarmee hij gisteravond de zaal in het Groninger Forum om zijn vingers wond. Zo iemand wiens podiumuitstraling net even iets extra's geeft aan het concept man-met-gitaar. En iemand die al een stel aardig zwoele nummers heeft.

Groningen is leuk, maar de volgende keer komt hij graag naar Amsterdam, vertelt hij het publiek. Nou, dat gaat vast niet lang meer duren.

3. Ibeyi
Het meest frisse geluid gisteravond kwam van Ibeyi. Dat is Yoruba voor tweeling, want dat is het 19-jarige duo namelijk. De zusjes zijn de Frans-Cubaanse dochters van Buena Vista-percussionist Anga Díaz, en dat is te horen. De twee mixen Afrikaanse invloeden en vertraagde Cubaanse ritmes met hiphop-achtige beats en verleidelijk klinkende pianopop. En dat werkte behoorlijk goed, gisteravond in de Groningse stadsschouwburg.

Woensdag 14 januari
Vaak is het op woensdag nog een beetje warm draaien voor de komende drie dagen. Toch is die eerste avond, geopend met de EBBA-awardshow in de Groningse Schouwburg, inmiddels al zeker een volwaardige festivalavond - er waren gisteravond genoeg goeie shows, waarvan drie kleine hoogtepuntjes.

1. Bea
Deze Nederlands-Engelse zangeres woont in Amsterdam, en heeft daar het afgelopen jaar flink aan haar EP en haar buzz gesleuteld. Ze werd al opgepikt door wat hippe muziekblogs, ook was The Guardian enthousiast.

Het is enigszins duistere electropop, maar origineler dan veel concurrentie in het genre. De driekoppige band is gestoken in witte pakken, aangevoerd door de hupsende zangeres in een zwart catsuit. U zou ze zo kunnen tegenkomen in een rokerige bar, in een sterrenstelsel hier ver vandaan.

Naast die futurosound valt BEA op door wat gekkige zang, waar nog wel iets aan geschaafd mag worden. Maar de band staat als een huis, vooral de sterk funkende bassist is een welkome afwisseling binnen dit genre, dat op het podium met zijn plastic drums en kille synths nogal eens statisch wil zijn.

2. Mountain Bike
Gelukkig zijn er nog bandjes die zichzelf niet al te serieus nemen. En als Mountain Bike, een vierkoppig gitaarbandje uit Brussel, het podium in Huis de Beurs aan de Vismarkt betreedt in louter basketballshirts boven hun onderbroeken, hebben ze direct de helft van de zaal voor zich gewonnen. Die andere helft valt voor een stel charmante, melodieuze gitaarliedjes met punkig randje.

3. Low Roar
Focusland van deze editie van Eurosonic is IJsland. Het land heeft een flink aantal bands naar Groningen afgevaardigd, zo ook Low Roar. Zanger Ryan Karazija doet op het debuutalbum kond van zijn verhuizing van San Francisco naar Reykjavik. Dat klinkt conceptueel, en dat is het ook.

De show in de bovenzaal van het Grand Theater in Groningen is een pittige, maar wel eentje waarbij de driekoppige band het publiek op de juiste momenten laat zwijmelen, laat zweven, om dan weer bij de lurven te grijpen in een soort mix van progrock, zoete gitaarliedjes, en ambient. Erg radiovriendelijk is het allemaal niet, het zijn zeker niet de popsterren van morgen, maar een concert van Low Roar is een overweldigende ervaring. Lekker IJslands.