Dat The Story of My Wife behoorlijk sleept, is in zekere zin wel passend

The Story of My Wife
Regie Ildikó Enyedi
Met Gijs Naber, Léa Seydoux
★★★

Ook mislukte films kunnen interessant zijn. Al moet je wel wat geduld opbrengen om dat te zien bij het drie uur durende The Story of My Wife, met Léa Seydoux als de onbereikbare echtgenote en Gijs Naber als de scheepskapitein die haar trouwt maar nooit zal bezitten.

Tenminste, zo lijkt de situatie te zijn. Want er zitten best wat intrigerende elementen in de film die deze eerste lezing in twijfel trekken. Al voor de eerste scène zich heeft voltrokken, heeft Nabers personage Jacob Störr al twee leugens verteld, wat afbreuk doet aan zijn betrouwbaarheid als verteller. Dat is niet per ongeluk: het is fundamenteel in de roman van Milán Füst uit 1942 waarop de film is gebaseerd. Zo blijft bijvoorbeeld lang in het midden of Seydoux’ personage Lizzie vreemdgaat. Iets waar zij zeker geen uitsluitsel over zal geven.

Maar dit is geen verhaal over bedrog. Dit is een verhaal over zelfbedrog. Jacob is niet in staat te zien dat hij en Lizzie niet bij elkaar passen. Dat de film behoorlijk sleept, dat wil zeggen, te lang duurt vanwege aardig wat oninteressante en irrelevante scènes, past in zekere zin wel bij zijn personage want hij maakt van zijn eigen leven zelf een slepende kwestie.

Toch is dat uiteindelijk een geflatteerde uitleg van The Story of My Wife. Doordat het allemaal zo lang duurt, begint Jacob meer op een groot kind te lijken dat niet snapt dat hij z’n zin niet kan krijgen. Vreemd dat Ildiko Enyedi dat niet zag, de vrouw die een paar jaar geleden met de surrealistische slachthuisromance On Body and Soul een veel delicater film maakte.