‘Corpus Christi’ is een krachtig Pools drama over een vreemde Verlosser

Maakt het uit wie een priester is als die het beste in je naar boven weet te halen? Oude wonden in de gemeenschap geneest? De duisternis verdrijft en het geloof terug brengt in de harten van mensen? Maakt het uit als zijn verleden niet smetteloos is?

Ongetwijfeld voor sommigen wel. Ongetwijfeld hebben sommigen zelfs dan liever iemand die alles keurig volgens het boekje doet. Maar in het Poolse dorpje waar Daniel belandt, hebben ze weinig aan iemand die alleen naar de regels luistert en niet naar de parochianen. Een tragedie, nog niet zo lang geleden, heeft het dorpsleven veranderd zoals dat alleen in kleine gemeenschappen kan. Een auto met zes, zeven jonge dorpsbewoners is bovenop een andere auto geklapt. Iedereen stierf. Ook de man die in de andere auto zat.

Daniel weet dat allemaal nog niet als hij de kerk binnen wandelt. Eigenlijk had hij als jeugddelinquent zijn werkplicht moet gaan vervullen in de lokale houtzagerij. Maar nee, liever niet. Liever zegt hij tegen een andere kerkbezoeker dat hij een priester is. En laat de kerk nou net even een vervanger zoeken. Veel werk is het niet, verzekert de oude priester Daniel. Praktisch het hele dorp komt weliswaar naar de kerk, maar gelovigen zijn er weinig.

Langzaam dringt de tragedie zich op

Zo begint de snuivende, feestende, vechtende Daniel aan zijn nieuwe taak. Hij neemt de biecht af, hij dient de laatste sacramenten toe. En langzaam dringt zich die tragedie op. Eerst aan de kant van de weg die door het dorp loopt, met al die foto's en bloemen en gedenkwaardigheden. En dan klinkt het door in wat de dorpsbewoners hem vertellen. Hoe de man in die andere auto de schuldige is en niet in het dorp begraven mag worden. Dat zijn weduwe nog steeds hier woont. En ja, heb je naaste lief, maar niet hier en nu. De pijn is te groot.

'Corpus Christi' is op z'n sterkst op al die momenten dat de film niet voor de makkelijke weg kiest. Geen grote woorden in de kerkdienst die Daniel op zondag geeft. Geen melodrama, ook al is het allemaal net klunzig genoeg om geloofwaardig te zijn voor een jongen die geen seminarie heeft doorlopen. Tegelijk is alles wat Daniel doet waarachtig genoeg om de parochianen te raken en te helpen. De film ploegt dwars door de pijn van de kleine gemeenschap heen en je beseft dat dat ook de enige manier is.

Wat maakt het uit wie de verlossing brengt, vraagt de film. Hoe bescheiden die ook is. Het einde zinspeelt helaas net iets te veel op de vervolging van die andere verlosser, tweeduizend jaar geleden. Want dat hadden we al begrepen: dat de vervolgden en veroordeelden ook de verlossers kunnen zijn.