Con el Viento
Regie: Meritxell Colell
Met Mónica García en Concha Canal
★★★★☆
Sommigen zochten vorige week, tijdens de extreme hitte, hun toevlucht tot afkoel-tv: winterse beelden van ijs en sneeuw die het er niet daadwerkelijk koeler op maakten, maar in het beste geval wel een gevoel van koelte gaven.
Zo zou je ‘Con el Viento’ afkoel-cinema kunnen noemen. Het Spaanse familiedrama speelt tijdens een gure winter in een piepklein dorpje op het platteland. Het is een plek die we zelden zien in films: het prachtig woeste landschap van Las Loras in de provincies Burgos en Palencia in Noord-Spanje, getekend door kalksteenkliffen, kloven en valleien.
De 47-jarige Mónica is er lang geleden vertrokken om in Buenos Aires een bestaan als danseres op te bouwen. Omdat vader op sterven ligt, en moeder de boerenhoeve wil verkopen, reist ze terug naar haar geboortegrond.
Zo begint een liefdevol verhaal over hereniging, niet alleen met familie, maar ook met het land, met de bomen en de paarden en de wind die alles loswaait. Con el Viento (met de wind) is een film van kleine gestes. Moeder klopt een eitje met zout en knoflook. Ze heeft een trui gebreid voor haar dochter, precies op maat.
Alles komt uit de natuur, het ei, de wol, het hout voor de kachel. Het is een wereld die op het punt staat te verdwijnen. Prachtig, deze ode aan het traditionele boerenleven. Er wordt nauwelijks gesproken. De voorbeeldig debuterende Spaanse regisseuse Meritxell Colell vertelt alles met beelden, met de handen van de moeder en het dansende lichaam van haar dochter in de eerste lentezon.
