Chiara Schönfeld schrijft ogenschijnlijk eenvoudige melodieën die zo uit de lucht lijken te zijn geplukt

Muziekjournalist Mischa Andriessen tipt hét album van de week, en nog vier platen die je niet wilt missen.

Itakiry
Itakiry
★★★★

De Duitse zangeres Chiara Schönfeld leende haar derde voornaam Itakiry aan haar jazz-kwartet en aan het debuutalbum van die band. Die naam betekent water en dat thema keert terug in nummers als Sailor’s Song en Water Poem, maar het zit vooral ook in de muziek zelf.

Schönfeld – gezegend met een prachtige stem – heeft een zeer soepele flexibele zangstijl die je gerust vloeibaar zou kunnen noemen, ze is in elk geval zo wendbaar als water. De drie musici (piano, bas, drums) volgen haar schijnbaar moeiteloos in deze stijl. Opmerkelijk is dat de muziek vaak licht overkomt en tegelijk diep raakt.

Schönfeld blijft op een bewonderenswaardige manier mijlenver uit de buurt van iedere vorm van pathos en het is juist deze onopgesmukte pure manier van zingen die haar dicht bij de luisteraar laat komen en zo de onderliggende emotie van de nummers overbrengt. En dan schrijft ze ook nog eens prachtige liedjes die opnieuw iets heel puurs en oprechts hebben. Vaak, zoals bijvoorbeeld het al genoemde Sailor’s Song, zijn ze ogenschijnlijk eenvoudig met melodieën die zo uit de lucht geplukt lijken te zijn en die de luisteraar vervolgens niet meer vergeet.

Meestal houdt Schönfeld het klein, maar bij momenten durft ze zich volledig te laten gaan. Op die momenten krijgt haar zang iets rauws, zoals Bjørk dat ook heeft, tegelijk blijft het intiem op een manier die aan de Nederlandse zangeres Sanne Rambags doet denken. Het is hoe dan ook een indrukwekkende plaat.

Ook beluisterd

George Dumitriu – Monk on viola

Regelrechte krachttoer van de in Nederland wonende en werkende Roemeense altviolist George Dumitriu. Hij waagde zich met groot succes aan het oeuvre van een van de meest oorspronkelijke componisten in de jazz: Thelonious Monk. In Dumitriu’s solobewerkingen is de hoekige ritmiek die Monk zo typeert volledig overeind gebleven. Hetzelfde geldt voor de karakteristieke humor. Doordat Dumitriu de voor piano geschreven stukken op altviool uitvoert, ontstaat er bovendien een heel interessant nieuw klankbeeld dat de muziek van Monk nog eigenzinniger maakt. Dat het hoorbaar geen sinecure is om deze stukken solo te spelen, zorgt voor nog meer spanning.

Christian McBride’s New Jawn – Prime

De kracht en souplesse waarmee Christian McBride de contrabas bespeelt, wordt niet vaak geëvenaard. Met zijn kwartet New Jawn switcht hij voortdurend tussen onstuimige vrije jazz en een soort jazz die meer leunt op de groove. Met de geweldige drummer Nasheet Waits aan zijn zij weet McBride uit beide stijlen het maximale effect te halen. Voor trompettist Josh Evans en rietblazer Marcus Strickland is het bed dan gespreid en ook zij pakken de kans om te excelleren met beide handen aan.

Ilia Rayskins Introspections – Unboxed

Erg fraaie debuutplaat van dit Amsterdamse sextet. De harmonieën zijn buitengewoon uitdagend, net als het spannende contrast tussen de Morton Feldman-achtige pianopartijen en de twee vol vuur spelende saxofonisten. Een grote belofte deze groep.

Bobo Stenson Trio – Sphere

De Zweedse pianist Bobo Stenson heeft een hele trits prachtige platen op zijn naam staan. Met Sphere voegt hij daar op zijn 78ste een ronduit indrukwekkend album aan toe. Het samenspel met drummer Jon Fält en bassist Anders Jormin is zoals altijd zeer empathisch en geconcentreerd. Fält geeft het trio de ruimte die het nodig heeft en het is alsof de warme klank van Jormins bas Stenson steeds voedt en opstuwt tot de meest mooie melodische vondsten.