Cabaretier Van Merwijk en zijn alter ego worstelen met het leven

Hij hangt onderuit op een leren leunstoel. Mijmert over het aantal voorstellingen dat hij wel niet gemaakt heeft, en liedjes, boeken en schilderijen. En dat hij weinig publiek heeft, best oud is (62) en op weg naar de dood. Daarop zakt hij verder onderuit en prevelt hij teksten voor zijn overlijdensadvertentie.

Jeroen van Merwijk was gestopt met het maken van voorstellingen, maar hij kwam terug. Eerst met Harrie Jekkers en nu solo, want tja, veel financiële reserves heeft hij niet opgebouwd.

In de eerste helft zien we vooral een lethargische Van Merwijk. Hij vertelt over Lucky, zijn bijzondere transgender-poes die een reïncarnatie zegt te zijn van Michelangelo en Socrates. Het is vooral Lucky die hem inpepert dat zijn tijd voorbij is en dat hij een politiek-correcte slappe zak is.

Geen poes

Na de pauze staat Lucky zelf in een lange leren jas op het vol rook geblazen toneel. Lucky is geen poes maar een ruig alter ego van Van Merwijk, die iets gewaagdere grappen maakt en een elektrische gitaar bespeelt in plaats van een akoestische.

Héél verschillend zijn de twee personages niet. Allebei bedienen ze zich van dezelfde fijne Van Merwijk-zelfspot, hun humor valt bij allebei binnen de categorie mild en ze zingen geestige liedjes met simpele gitaarakkoorden, puntige teksten en slimme rijmvondsten, waar Van Merwijk zo sterk in is. Veel gebeurt er niet tijdens het zingen. We luisteren naar zijn prettige warmhese stem en hij staat stil waardoor de aandacht volledig naar de teksten gaat. En zo krijgen we vermakelijke verhalen mee over nieuwetijds-aandoeningen, moederliefde, paardemeisjes en euthanasie. Zeker omdat het eerste deel met de ingezakte Van Merwijk niet heel opbeurend of energiek is, is het fijn dat er veel liedjes zijn, al lijkt de volgorde wat willekeurig en zijn de overgangen daardoor wat onhandig.

Mooie vondst is wel dat Lucky door zijn commentaar op Van Merwijk indirect commentaar levert op actuele onderwerpen zoals #MeToo, Wilders en het slavernijverleden. Plots duikt dan een typetje op, J.P. Coen, die op zijn beurt een Drs. P-imitatie doet die best knap is, maar waarvan je denkt: waaróm? Niet al Van Merwijks logica is te volgen, maar ondertussen voel je de dilemma's van een man die worstelt met zijn eigen vergankelijkheid en met hoe dat eigenlijk moet, op een leuke en verantwoorde manier leven. Die inleefbare worsteling geeft een prettig dieper laagje aan de schijnbare losse flarden.

Tournee t/m 21 maart 2019, www.theaterbureaudemannen.nl

Elke week nieuwe voorstellingen, besproken door onze recensenten