'Blade Runner 2049', een film die je moet zien

Hollywood is een recyclemachine, en je zou tureluurs kunnen worden van alle sequels, prequels en spin-offs die in omloop worden gebracht. Maar er zijn uitzonderingen. Zoals David Lynch na 25 jaar de draad oppakte met het onvolprezen 'Twin Peaks: The Return', zo heeft de Canadese Hollywoodregisseur Denis Villeneuve 35 jaar na verschijnen van Ridley Scotts scifi-klassieker 'Blade Runner' een uitstekende opvolger gemaakt. Wat Lynch afgelopen zomer op televisie deed, doet Villeneuve deze herfst in de bioscoop: een kleine revolutie ontketenen.

Neo-noir in cyberpunkuitdossing

Met een blockbusterbudget van 150 miljoen dollar blijft Villeneuve niet alleen de hypnotiserende sfeer van het origineel trouw, een soort neo-noir in cyberpunkuitdossing waarin het onafgebroken regende. Ook bouwt hij de dystopie inhoudelijk, visueel en auditief uit. Je zou kunnen zeggen dat hij daar met twee uur en drie kwartier ruim de tijd voor neemt, maar exact dezelfde tijd trok Tarkovski ooit uit voor 'Stalker', het soort filosofisch getoonzette sciencefiction waar 'Blade Runner 2049' naar lonkt.

Wat definieert een mens? Deze vraag staat centraal in de zoektocht van agent K, de blade runner uit de titel die voor zijn baas bij het Los Angeles Police Department (de ijskoude Robin Wright) oude, afgedane androïden uit de weg moet ruimen. Die androïden zijn nauwelijks van mensen te onderscheiden, en die gelijkenis vormt onderdeel van de complexe puzzel die Villeneuve uitzet, en waarvoor ook hij, na Ridley Scott, putte uit de sixtiesroman 'Do Androids Dream of Electric Sheep?' van Philip K. Dick. Om het publiek in het mysterie mee te kunnen voeren, verzocht hij de pers uitdrukkelijk om de plot niet prijs te geven.

Eenzame cowboy

Wat we wel kunnen vertellen, is dat K zelf een androïde is. Ryan Gosling speelt hem prachtig ingehouden, tikje melancholisch, zoals we hem leerden kennen in 'Drive'. Hij is de eenzame cowboy die tijdens een klus op een groot geheim stuit dat hem uiteindelijk op het spoor brengt van zijn voorganger, de door Harrison Ford (75) kostelijk gespeelde blade runner uit het origineel. Rick Deckard blijkt zich dertig jaar schuil te hebben gehouden. Wonderschoon is de ontmoeting tussen de twee, in een verlaten casino in Las Vegas waar holografische incarnaties van Elvis Presley en Frank Sinatra de zinnen begoochelen.

Lees verder onder de foto

Het is een verhaal over mens en machine, liefde en verlangen, herinneringen en dromen, gesitueerd in een toekomst, Los Angeles anno 2049, waarin de natuur is uitgeput en het leven een survivaltocht is. We vliegen over een gigantische metropool gehuld in smog, waarin reclames als 3D-hologrammen tegen je praten en waarin agent K samen met zijn vriendin Joy, ook een hologram, zijn afkomst onderzoekt. Een androïde en een hologram als geliefden, zo fantastisch wordt het, en zo ontroerend ook.

Sylvia Hoeks

De Nederlandse actrice Sylvia Hoeks is van de tegenpartij, en een kleine openbaring als Luv, de ijzige replica die tranen plengt zonder een spier te vertrekken. Niet dat ze Rutger Hauers optreden als cyborg in het origineel doet vergeten. Met zijn geïmproviseerde 'Tears in the rain'-monoloog schreef Hauer in 1982 filmgeschiedenis, maar als de voortekenen niet bedriegen, zou dit wel eens de grote doorbraak van Sylvia Hoeks in Hollywood kunnen betekenen. Heerlijk om onderdeel te zijn van een sciencefiction-epos dat de condition humaine thematiseert, en technologie in dienst stelt van menselijk drama. Een film die je moet zien op het grootste beschikbare filmdoek. Niet bijna drie uur lang met een 3D-bril op je neus, maar gewoon in 2D, dat is zonder meer het mooist.