Bij The Jordan kijkt alter ego Caro Emerald soms om de hoek

Popjournalist Jasper van Vugt tipt hét belangrijkste album van de week - en nog drie platen die je niet wilt missen.

The Jordan – Nowhere Near the Sky
★★★

Vraag een schilder avond aan avond een bepaald werk opnieuw te schilderen. Een beeldhouwer hetzelfde beeld nog eens te maken. Groundhog Day in de kunsten.

Toch is dat wat van veel popartiesten wordt verwacht. Niet zo gek dat het voor sommigen dan ook een vloek is om avond aan avond hetzelfde liedje te moeten spelen, dat ze vaak jaren eerder schreven. De bandleden van Radiohead vervloekten hun hit Creep zodanig dat ze er het haatliedje My Iron Lung over schreven. Ze spelen het nummer zelden meer. Mensen veranderen in hun leven, wat je schreef als twintiger kan heel anders zijn of voelen wanneer je wat meer levenservaring hebt opgedaan.

Dat geldt ook voor een concept, zoals in het geval van Caro Emerald. Met producers en mede-songschrijvers David Schreurs, Jan van Wageningen en Vincent DeGiorgio was zangeres/songschrijver Caroline van der Leeuw jarenlang een van de meest succesvolle Nederlandse artiesten. Dat er een (voorlopige) houdbaarheidsdatum aan het concept van de diva met de jazzy popliedjes zat, was te verwachten: het concept Caro Emerald was, ondanks haar latere inbreng, oorspronkelijk niet bedoeld voor Van der Leeuw en stond ver af van wie ze in het dagelijks leven is.

Jaren negentig triphop

Met The Jordan neemt ze afstand en gaat volledig op eigen benen staan. Toch duikt haar alter ego hier en daar de kop op. De openingsregels van Naked in the Sun spreken boekdelen: ‘I’m so tired of the bullshit, the big hits, the same trick.’ Muzikaal klinkt Nowhere Near the Sky compleet anders.

Met de hulp van producer David Kosten (Bat for Lashes, Keane, Steve Wilson) komt ze uit bij de jaren negentig triphop van haar jeugd en koppelt die aan een ingetogen popgeluid. De beat van Catwalk doet sterk denken aan Portisheads Glory Box en in Best Damn Day en I’m Not Sorry zijn echo’s te horen van Massive Attack.

De zeer fraaie, gebalanceerde productie vol details en een rijke instrumentatie tilt de liedjes naar een hoger niveau, al kan dat niet verhinderen dat er ook wat zwakke broeders tussen zitten. Dat geeft niet; met The Jordan creëert Van der Leeuw in de eerste plaats een nieuwe toekomst voor zichzelf.

Ook beluisterd

Someone – Owls

Na twee goed ontvangen EP’s is er dan eindelijk een volwaardig album van Someone. En wat voor een: warmbloedige, goed geproduceerde popliedjes waarin haar liefde voor geluidsdetails (ze werkt ook als producer en componist voor films en commercials) in terug te horen is.

Sam Smith – Gloria

Hoe lastig het anno 2023 (nog) is om als non-binair door het leven te gaan en hoe bevrijdend het is om eindelijk zichzelf te kunnen zijn, loopt als een rode draad door het vierde album van Sam Smith. Op Gloria laat de Engelse vocalist invloeden uit disco, dance en gospel horen en krijgt daarbij hulp van andere hitkanonnen als Ed Sheeran en Calvin Harris. Een klapper is Gloria niet, maar die stem blijft uniek.

Toverberg – Tranen in de wind

Wie naar de hedendaagse popmuziek kijkt, ziet dat de aversie die velen hebben jegens zingen in de eigen taal verleden tijd is. Inspiratie komt daarbij niet van andere popartiesten, maar uit de literatuur. Zo ook bij Lars Kroon (ex-Go Back To The Zoo en St. Tropez). Met dit derde album als Toverberg debuteert hij in het Nederlands, met een handvol kleine liedjes die af en toe doen denken aan Spinvis, The Avonden en de Amerikaanse band Silver Jews.