Review
Bij de consulent op de divan
'Confidences trop intimes' is de eerste film van een serie die deze zomer op tournee worden gestuurd. Een film vol praatseks, de Franse traditie bij uitstek; denk aan 'Une liaison pornographique' of het recente 'Nathalie'. Liever woorden dan daden. Een traditie ooit opgestart door Oostenrijker Freud, maar door de Fransen tot kunstvorm uitgebouwd. Ze maakten er iets luchtigers van. Geen rouw en melancholie, maar verleiding en fantasie. In 'Confidences trop intimes' wordt de praatseks teruggeplaatst in haar oerheiligdom: de spreekkamer van de psychiater.
En om het verleidingsspel te vervolmaken is extra bedrog ingebouwd. De psychiater is geen echte psychiater maar een belastingadviseur. Een geremde ook nog. Een die zijn opwindspeelgoed van vroeger heeft uitgestald en die huist in het kantoor van zijn vader. De verwarde, fragiele Anna (Sandrine Bonnaire) vergist zich freudiaans in de deur en ziet de consulent aan voor de dokter die ze dringend nodig heeft. De adviseur ziet in deze vrouw een nieuwe cliënt (ook zijn cliënten praten veel over echtscheiding en andere familiale ellende) tot ze binnen enkele minuten over seks begint. En dan is hij al ruimschoots in de ban.
De vrouw ontdekt in de verwisseling nieuw perspectief en besluit na ontmaskering de gesprekken toch voort te zetten. Wat maakt het ook uit of het wel een echte psychiater is die 'hmmm' mompelt. Zijn betrokkenheid maakt de ontmoetingen alleen maar opwindender. Ze maakt van de adviseur een pion in haar gevecht tegen een beklemmend huwelijk.
'Confidences trop intimes' boeit dankzij het ongewone koppel Fabrice Luchine en Sandrine Bonnaire, die allebei goed zijn in het suggereren van meer dan spreekkamer en divan toelaten. Aardig is ook hoe het verhaal verteld wordt vanuit de gefascineerde Luchine, terwijl juist hij aanvankelijk de meeste vragen oproept. Als neppsychiater is hij niet objectief noch onschuldig en Luchine blijft zo grootogig verwonderd kijken dat je je afvraagt wat er voor verderfelijks schuil zal gaan achter die kinderlijke blik. Maar uiteindelijk zijn de freudiaanse verwijzingen opzichtig en blijft de film, afgezien van een achtervolging op aan 'Vertigo' herinnerend muziekmotief, te zeer gevangen in die ene kamer. Een kabbelende film die de remmingen van de personages spiegelt. Was will das Weib? Een man die goed luistert. Oh ja.
'Confidences trop intimes' is de eerste in een reeks van Franse films die deze zomer onder de titel 'Cinema Tour de France' in de bioscoop worden uitgebracht. Toe te juichen, zo'n initiatief van de distributeur (A-film) op de door Hollywood gedomineerde Nederlandse markt, zij het dat deze selectie films ook vragen oproept. Franse auteursfilms als 'Vendredi Soir' van Claire Denis en 'La Vie Nouvelle' van Philippe Grandrieux, die al lang op een bioscooproulement wachten, komen alleen op dvd uit of helemaal niet. De selectie heeft te maken met hoe de film het gedaan heeft in het buitenland, en of er kopieën beschikbaar waren, meldt een woordvoerder van de distributeur desgevraagd. Met reeds aangekochte filmpakketten ook, vast. Binnen dit zomeraanbod daarom niet de onbehaaglijke Franse films die de afgelopen jaren spraakmakend waren op festivals. Het is heel aardig dat we nu de kokette musical van de oude Alain Resnais (ooit maker van 'Hiroshima Mon Amour') toch te zien krijgen, maar een zo constante, interessante filmauteur als Claire Denis zou je toch zeker in de Nederlandse bioscoop moeten kunnen blijven volgen. Het is treurig dat dat binnen het huidige distributiesysteem niet mogelijk blijkt, en dat dat er bovendien gezien de in de Cultuurnota geformuleerde beleidsplannen in de toekomst alleen maar nog moeilijker op zal worden.
