Review
Babybrabbel over kleurige luierinhoud
Vermoedelijk omdat het publiek toch in het zwembad of op het strand verblijft en niet in de bioscoop, wordt deze week 'Baby geniuses' in roulatie gebracht. Alleen al de tuttige en liefdeloze Vlaamse nasynchronisatie bestempelt deze film tot het afdankertje van het jaar.
Zelfs Kathleen Turner en Christopher Lloyd verschrompelen door die stemmetjes tot zielloze marionetten. Turner speelt de doortrapte Dr. Elena Kinder. Ze is eigenaresse van 's werelds grootste fabriek van baby-artikelen. Om de verkoop van haar produkten te bevorderen, begint ze in het diepste geheim een laboratorium.
Daar wordt onderzocht of babies er een geheimtaal op nahouden. De prettig gestoorde professor Heep (Lloyd) leidt dat onderzoek. Op grond van het, in het vage blijvende, Tibetaanse geloof zijn Kinder en Heep er van overtuigd dat baby's via hun brabbeltaal ook werkelijk met elkaar communiceren.
Wie er in slaagt hun ah's, oh's la's, li's, br's en gr's te ontcijferen, weet ook aan welke nieuwe artikelen het kleinste grut behoefte heeft. Dankzij de ondertiteling en nasynchronisatie blijken de brabbelende laboratoriumbabies de wereld inderdaad als volwassenen te analyseren.
Dat dit kunstje al eerder is vertoond in de 'Look who's talking'-films bestempelt Clarks film al tot ranzig vermaak. Dat wordt 'Baby geniuses' nog meer doordat de Clarks zuigelingen nog het meest van gedachten wisselen over de inhoud van hun luiers.
Voor ouders die moeite hebben met het benoemen van die bruine, gele, of groene smurrie is de Vlaamse nasynchronisatie zo gek nog niet. In deze film wordt dat goedje aangeduid als 'baby-pudding.'
