Aznavour is beslist geen museumstuk

Al vroeg op de avond maakt hij er zelf een grapje over. Jaren geleden schreef de Franse pers al dat de zanger inmiddels veel te oud is om nog op te treden. Inmiddels zijn die journalisten allemaal dood, maar hij, Charles Aznavour, staat er nog altijd, zaterdagavond voor duizenden mensen in de AFAS Live. Om vervolgens zeer passend ‘I Didn’t See The Time Go By’ in te zetten. Aznavour is een fenomeen: 93 jaar oud. Al voor de oorlog verdiende de Armeens-Franse zanger met zijn chansons de kost.

Hij heeft natuurlijk gelijk: zo lang het gaat, moet je gewoon blijven doen wat je leuk vindt. Dat hij er nog steeds van geniet om op een podium te staan is duidelijk. Met rode bretels onder een zwart jasje, een huid van papier, zilveren haar en diepliggende ogen - maar waar nog een enorme vitaliteit in fonkelt. De praatgrage Aznavour steekt wat charisma betreft de meeste popsterren met gemak naar de kroon.

Maar óf het nog gaat, is de onvermijdelijke tweede vraag. En ja: eigenlijk wel. Er zit verbazingwekkend veel kracht in die donkere, verleidelijke zangstem. Hij weet nog precies welke emotie hij op welke plek moet leggen om het publiek tot tranen te roeren. Zeker wanneer het tempo laag ligt: het diep-melancholische ‘Avec un brin de nostalgie’? Prachtig.

Zonder pauze, zonder slokje water

Het publiek zat zaterdagavond beslist niet naar een museumstuk te kijken. Aznavour is kwiek, leunt maar af en toe op een hoge stoel. Zonder pauze, zonder zelfs maar een slokje water gaat hij dik anderhalf uur door zijn chansons. De band speelt vlekkeloos, maar valt geen moment op – dienstbaar aan de meester, die voortdurend in de schijnwerpers staat. Schalks, losjes, een hand in zijn zak. Dan verbeten, om met gebalde vuist die laatste noten van ‘Mes Emmerdes’ nog een zetje te geven.

Toch moeten we even streng zijn: soms is het niet om aan te horen. Bij het droeve ‘You’ve got to learn’: de power is nog, de juiste noten, timing of adem lang niet altijd. De lange uithalen bij 'Ave Maria'? Doe maar niet. Dat duet met dochter Katia Aznavour ,‘Le Voyage’: het ontroert iedereen, maar sec genomen zingt de zanger volledig uit de pas.

Nee, het beste is het wanneer Aznavour zelf het tempo kan bepalen. Zoals bij het overdonderende ‘Sa Jeunesse’, dat hij solo begint. Hij betovert met het verhalende ‘What Makes A Man’. Het is prachtig zwieren bij ‘La Bohème’, natuurlijk tegen het einde geplaatst. Aznavour sluit erna af met ‘Take Me Along’, ‘Emmenez-Moi’, voor het Nederlandse publiek in vertaling. Had niet gehoeven, ook in het Frans had hij zijn toehoor makkelijk meegenomen. Dat publiek staat erna massaal op voor de ovatie: maar een diepe buiging was ook op zijn plaats geweest.

Lees meer muziekrecensies op trouw.nl/muziekrecensies