Apneu's nieuwe album ‘Silvester’: onverwoestbaar, als een trotse populier in een najaarsstorm

Apneu, Silvester

Apneu stond bekend om heerlijk rammelende maar toch wat vrijblijvende gitaarliedjes. Op ‘Silvester’ gaat de Amsterdamse band de diepte in, zonder minder opgewekt te klinken. Verbluffend hoe de gitaren de strijd met elkaar aangaan, een strijd waarin Erik Schumachers nasale vocalen dapper overeind blijven: piepend en krakend maar onverwoestbaar, als een trotse populier in een najaarsstorm.

Robin Kester, This Is Not A Democracy

Heel bescheiden klinkt de debuterende Robin Kester. Alsof ze haar ware aard nog verborgen houdt, zoals je vroeger op feestjes ook niet meteen het achterste van je tong liet zien. Maar zo zit het niet. Dit ís haar ware aard. Tegen een achtergrond van een tokkelende gitaar en stemmig koper hoor je niet alleen haar dromerige zang, maar ook het licht smakkende geluid van een mond die open en sluit. Zinderend intiem.

Marie Davidson & L'Œil Nu, Renegade Breakdown

Techno-dj, producer en dichter Marie Davidson was doodmoe van de clubs; de omgangsvormen, de schone schijn, de eeuwig beukende beats. Chansons wilde ze maken. Er staan er een paar op 'Renegade Breakdown', maar haar liefde voor analoge synthesizers is niet verdwenen. Zo nu en dan valt er zelfs wat te dansen. Geen harde breuk met haar oude stijl dus, eerder een verruiming ervan.

Eartheater, Phoenix: Flames Are Dew Upon My Skin

Muziek is per definitie ontastbaar is en je zou toch zweren dat daarvan geen overtreffende trap bestaat, maar Eartheater zet dat idee op losse schroeven. Strijkers en op elkaar gestapelde vocalen lossen als het ware in elkaar op, terwijl lastig te definiëren geluidseffecten de boel ontregelen en tegelijkertijd de kalmte benadrukken. Even rustgevend als huiveringwekkend.