Andrea Riseborough excelleert als vrouw die net niet helemaal ontrafelt

To Leslie
Regie: Michael Morris
Met Andrea Riseborough, Marc Maron, Drew Youngblood
★★★★

Toen Andrea Riseborough in januari voor een Oscar werd genomineerd voor haar rol in To Leslie, besloot de Academy die de prijzen uitreikt, prompt tot een onderzoek. Voor Riseboroughs nominatie was geen dure campagne opgezet door een filmstudio, dus hoe kon haar naam dan plotseling op de lijst met nominaties belanden? Uiteindelijk bleek er niets aan de hand, maar het illustreert wel de macht van de studio’s: gaat het een keer niet volgens hun regels, moet er meteen een onderzoek worden ingesteld.

Voor wie de film ziet, is Riseboroughs nominatie geen verrassing. Het bescheiden, los van de grote studio’s geproduceerde, op feiten gebaseerde To Leslie is het soort film waarin een acteur kan excelleren. Riseborough speelt een alleenstaande moeder die 190.000 dollar in een loterij wint, maar dat geld er in een mum van tijd doorheen jaagt en aan drank verslaafd volledig aan de grond raakt. Dat zien we allemaal niet want de film springt van het moment dat ze het geld wint plotseling zes jaar verder naar het moment dat ze uit haar motelkamer op straat wordt gezet.

Gelukkig geen tijd voor clichés

Riseborough speelt Leslie als een vrouw die net niet helemaal ontrafelt. De eerste helft van de film is pijnlijk om te zien. Het handjevol mensen dat nog iets om haar geeft, weet ze van zich af te duwen. Wat begrijpelijk is, ergens, want in hun ogen ziet ze wat ze met haar gedrag heeft aangericht. Wie wil dat van zichzelf erkennen? Het is makkelijker van je af te bijten. De film heeft gelukkig geen tijd voor clichés, zoals mannen die misbruik van haar maken als ze weer ladderzat in een kroeg zit. Die dingen gebeuren in realiteit natuurlijk dagelijks, maar deze film is meer geïnteresseerd in Leslies karakter, haar gedachten, haar verdriet en haar twijfels.

Daardoor begrijp je wat Sweeney in haar ziet, nadat hij Leslie eerst van het terrein van zijn motel verjaagt, maar een paar dagen later een baan aanbiedt. Het klikt tussen hen, al verlopen de eerste weken van hun werkrelatie zeker niet soepel. Niet zo gek ook: Leslie heeft door het prijzengeld jarenlang geen enkele werkroutine hoeven leren. Ook hier vermijdt de film trouwens een cliché, dat van de man die zich voordoet als redder om vervolgens misbruik van haar te maken. Sweeney meent wat hij zegt.

De laatste akte, dat is wel een minpunt, wordt er snel doorheen gejaagd. We willen allemaal dat het goed gaat met Leslie, maar het hoeft echt geen wonderbaarlijke genezing te zijn. Die gemakzuchtige sprong in de tijd, pas laat in de film, zorgt ervoor dat je niet echt Leslies bloed, zweet en tranen te zien krijgt. In een film die tot dat moment zo geïnteresseerd was in z’n personages, is dat jammer.