Als je de film ziet, besef je dat De Luizenmoeder het beste werkt als serie

Luizenmoeder - De Film
Regie: Ilse Warringa
Met Ilse Warringa, Jennifer Hoffman, Leny Breederveld
★★

Het idee achter de serie De Luizenmoeder was natuurlijk fantastisch: twee seizoenen ouders aan het schoolplein, die zich met van alles en nog wat bemoeien en waarvan de helft de sociale vaardigheden van een zak hooi bezit. “Ik moet hier enkel nog dealen met ouders die hun kinderen inzetten om hun bodem­loze bestaan te rechtvaardigen”, zei juf Ank ergens in het eerste seizoen.

De Luizenmoeder is eigenlijk een langgerekte versie van die legendarische Jiskefet-sketch waarin Michiel Romeyn als teleurgestelde voetbalvader z’n zoontje staat uit te foeteren: ouders die hun eigen middelmatigheid maskeren door van hun kinderen perfectie te eisen. En van de school natuurlijk, want hún kind is het middelpunt van het universum.

Actrice Ilse Warringa, die het scenario van de serie schreef met Diederik Ebbinge en Eva Aben, vond dat het verhaal van de serie nog niet af was, zei ze twee weken geleden in een interview in deze krant. Die rechtvaardiging voor de film is deels terecht, want er zit bijvoorbeeld een romantische verhaallijn in die voor meer geluk op school zal zorgen.

Juf Ank als nieuw schoolhoofd

Bovendien wordt eindelijk de macht aan de kinderen teruggegeven, waar de ouders twee seizoenen lang het hoogste woord hadden. Maar voor een ander deel zorgt precies die keurige afronding ervoor dat de film een beetje mist wat de serie zo goed maakte.

De perikelen rond het schoolplein van buurtschool De Klimop zijn min of meer hetzelfde, minus meester Anton. Ebbinge deed niet mee en zijn personage wordt meteen in de opening ten grave gedragen. Hartaanval. Hield te veel van taart. Warringa schreef dat ongetwijfeld met een sardonische grijns het script in. Haar juf Ank wordt het nieuwe hoofd van de school, maar ze krijgt concurrentie van een gelikte 21st century skills-docent die het liefst met holle woorden goochelt, gespeeld door Dragan Bakema.

Als je de film ziet, besef je dat De Luizenmoeder het beste werkt als serie. Om de satire goed neer te zetten, moet je naast typetjes als vader Karel ook personages van vlees en bloed in het verhaal hebben. De serie creëerde die door in scènes niet de hele tijd vol voor het komische effect te gaan. In de film is dat geduld er niet en dat voel je. Maar wat misschien nog het meest ontbreekt, is de passieve agressie tussen de personages. Het levensbloed van de serie, zou je kunnen zeggen, en ongetwijfeld de reden dat de serie zo populair was.

Hier is die agressie duidelijk een paar tikken teruggedraaid, zeker in de tweede helft van de film, en dat haalt de angel er helaas een beetje uit.