Review
Almodovar ontvangt staande ovatie
Via een sluiproute kun je het dak van het immense festivalpaleis bereiken en van daaruit in alle windrichtingen over Cannes blikken, de mediterrane kustplaats die in een paar dagen tijd omgetoverd is tot een onwerkelijk aandoend filmmekka.
Aan de ene kant is er het uitzicht over de zee, de haven en de talloze strandtenten met exotische namen als Plage Waikiki en Plage Tropicana. Aan de andere kant is er de kilometerslange boulevard, gecamoufleerd door wuivende palmbomen, waar duizenden blootgeschouderde dames en heren in jacquet zich de nacht in spoeden. Op weg naar het grote 'Austin Powers'-feest waarmee Hollywood zich het afgelopen weekeinde in Cannes manifesteerde. Erg illustratief voor hetgeen er in de filmzalen zoal te zien was, was het Amerikaanse 'sixtiesfestijn' niet.
Regisseur Steven Soderbergh - precies tien jaar geleden in Cannes aanwezig met 'Sex, lies and videotape' - greep in 'The limey' ook terug naar de jaren zestig, maar liet het in tegenstelling tot de nieuwe 'Austin Powers' niet bij wat hippe 'sixties'-parafernalia. De buiten competitie vertoonde thriller - die meer een mooi portret van Los Angeles is dan een erg opmerkelijke genre-oefening - speelt met Peter Fonda en Terrence Stamp twee 'sixties'-helden op leeftijd tegen elkaar uit. Het verrassendst is de wijze waarop de 35-jarige Amerikaan het filmverleden van de twee acteurs beiden in Cannes overstelpt door handtekeningenjagers een plaats wist te geven in het misdaadverhaal. Verwijzingen naar Fonda's 'Easy rider' zijn er te over, maar het zijn vooral de oude filmfragmenten van Ken Loach' 'Poor cow', waarin Stamp zo'n dertig jaar geleden als 'jeune premier' de hoofdrol speelde, die voortreffelijk in het verhaal vervlochten zijn.
Ook Alexander Sokoerov, Raoul Ruiz en Chen Kaige - drie grote namen in de competitie - grepen terug naar het verleden. Met historische filmportretten van respectievelijk Adolf Hitler, Marcel Proust en Ying Zheng (de eerste keizer van China), deden ze vooral een beroep op het uithoudingsvermogen van de kijker. Het moet raar lopen, wil de Chinese regisseur Chen Kaige na het betoverende 'Farewell to my concubine' (1993) voor de tweede keer met een Gouden Palm huiswaarts keren. En ook voor de Rus Sokoerov en de in Frankrijk werkende Chileen Ruiz lijkt de prestigieuze onderscheiding niet weggelegd.
Ruiz' surreéle Proust-portret 'Le temps trouve' is vooral een wankele poging om in de voetsporen van Alain Resnais een tweede 'Providence' te scheppen, terwijl het voor-christelijke oorlogsspektakel van Kaige, 'The emperor and the assasin', het in hoofdzaak van het huidige l'Oréal-model Gong Li lijkt te moeten hebben. Maar Sokoerovs 'Moloch' - dat anno 1942 'een vrije dag' in het leven van Adolf Hitler, Eva Braun en gezellen Joseph Goebbels en Martin Bormann toont - levert een van de meest bizarre filmervaringen sinds tijden op. Liet Sokoerov zich voor 'Mother and son' al liet inspireren door de dramatische landschappen van Kasper David Friedrich, nu heeft hij, als entourage voor het hoog in de bergen gelegen buitenverblijf van de Fuhrer, nevelige en dramatische vergezichten gekozen. Sokoerov is de filmende dichter die hier een opvallende sympathie opvat voor Eva Braun - een personage dat gegarandeerd voor enige cultaanhang zal zorgen - maar liever dan dit filmgedicht zijn mij de unieke documentaire filmbeelden uit dezelfde tijd, beelden die voor eeuwig in het geheugen staan gegrift en die voor Sokoerov ongetwijfeld een belangrijke inspiratiebron vormden.
Iraanse poezie diende zich aan in het competitie-drieluik 'Ghesse haye Kish' van Nasser Taghvai, Abolfazl Jalili en Mohsen Makhmalbaf, drie afzonderlijke verhalen gesitueerd op het eiland Kish in de Perzische Golf, met Makhmalbafs metaforische bijdrage over een oude man en een nog oudere deur als veruit het beste onderdeel.
De verrassing van het afgelopen weekeinde was 'Todo sobre mi madre' van Pedro Almodovar, de 47-jarige rock 'n' roll-regisseur uit Spanje. Het ontroerende en tegelijkertijd krankzinnig vreugdevolle portret van een moeder die samen met een bonte stoet vriendinnen in hedendaags Barcelona de dood van haar zoon probeert te verwerken, bracht de verzamelde internationale filmpers in opperste vervoering. Samen met zijn vijf Spaanse hoofdrolspeelsters, stuk voor stuk verantwoordelijk voor heerlijke optredens, kon Almodovar in Cannes een staande ovatie in ontvangst nemen. Almodovars concurrenten moeten van goede huize komen, willen ze deze prachtige vertelling over de dood, maar vooral over het leven, evenaren.
