Adam Driver in een rake satire en een lugubere spin-off van The Addams Family

White Noise met Adam Driver is een rake satire over de leegte van eindeloos consumeren

‘De spektakelmaatschappij’ noemde de Franse filosoof Guy Debord onze samenleving vanwege z’n eindeloze behoefte aan vermaak. In de openingsscènes van White Noise oreert professor Murray Chalmers dat spektakel en destructie inderdaad een noodzakelijke afleiding zijn van de eindeloze stroom afstompende informatie.

Hij steekt vervolgens de lofzang over de perfecte auto-ongelukken in de Amerikaanse films die op dat moment gemaakt worden. Een vorm van spektakel die ook de loop van deze film zal bepalen. Lees hier de hele recensie.

Wednesday Addams en Tim Burton zijn geknipt voor elkaar

Somber. Luguber. Meedogenloos. Dat zijn een paar van de grootste complimenten die je Wednesday Addams kunt geven. Maar hoe hard ze ook haar best doet, in dit coming-of-age-verhaal slaagt ze er niet in geheel onmenselijk te blijven.

Wednesday is populair. Erg populair. In haar eerste week heeft de achtdelige, komische horrorshow het record voor best bekeken Engelstalige Netflixserie gekaapt van Stranger Things. Er is dan ook een grote naam aan Wednesday verbonden: regisseur Tim Burton. Lees hier de hele recensie.

In Armageddon Time met Anthony Hopkins groeit een zachte jongen keihard op

“Als we niets doen, is dit misschien de generatie die Armageddon gaat meemaken”, horen we Ronald Reagan op de achtergrond op tv zeggen. We zijn in de jaren tachtig van de vorige eeuw in New York, in de biotoop waarin regisseur James Gray opgroeide. Joods gezin in Queens, Koude Oorlog op de achtergrond, het racisme dat welig tiert.

Armageddon Time is een nauwgezet en goed uitgevoerd autobiografisch drama, maar ook conventioneel van vorm en, zoals meer films van Gray, voor Europeanen op de een of andere manier wat minder interessant. Lees hier de hele recensie.

Mi país imaginario toont het wonderlijke oproer van Chili

Zelfs in deze krant blijken opvallend weinig artikelen te zijn gepubliceerd over wat zich de afgelopen jaren in Chili heeft voltrokken. ‘Opvallend’, want zoals Patricio Guzmáns documentaire overtuigend laat zien, gaat het om niks minder dan een bijna-geweldloze revolutie die de levens van miljoenen Chilenen heeft verbeterd.

Guzmán zat zelf gevangen tijdens de dictatuur van Pinochet en reflecteerde in meerdere films op verleden, heden en toekomst van zijn land. In meerdere films keert hij letterlijk terug bij het Estadio Nacional, het voetbalstadion dat onder Pinochet als gevangenis en martelruimte voor politieke tegenstanders werd gebruikt. Lees hier de hele recensie.

Brave huisvrouw ontwikkelt zich in ‘Call Jane’ tot aborteur

Met activisme houdt huisvrouw Joy zich liever niet bezig. Totdat haar zwangerschap gevaarlijk blijkt. Een abortus zit er, in Chicago 1968, niet in. De artsen, mannen, besluiten over haar lot. Waar zij bij zit.

Het is een van de sterkste momenten in Call Jane, een ode aan een ondergronds netwerk dat in die tijd veilige hulp bood aan ongewenst zwangere vrouwen. Aan de vooravond van wetgeving waarmee abortus legaal zal worden, krijgt Joy (Elizabeth Banks) via een telefoontje naar ‘Jane’ de mogelijkheid om zelf te beslissen over haar leven. Lees hier de hele recensie.

In ‘La Nuit Du 12’ is het politiewerk van alle glamour ontdaan

Op het hoofdkantoor van de politie in Grenoble zijn agenten druk met het invullen van formulieren. De printer is stuk. Het toilet is vies. In het Franse misdaaddrama La Nuit Du 12 is het politiewerk van alle glamour ontdaan.

Ook het onderzoek naar de gruwelijke moord op de 21-jarige Clara Royer op 12 oktober 2016 wil niet vlotten. De nieuwe hoofdagent Yohan Vivès (Bastien Bouillon) en zijn partner Marceau (Bouli Lanners) komen tijdens hun speurwerk meerdere mannen op het spoor. Ze zeggen allemaal seks te hebben gehad met het slachtoffer. Ze gedragen zich allemaal verdacht. Maar bewijs blijft uit. Lees hier de hele recensie.