Aafke Romeijn is ontzettend komisch, tot je beseft wat ze nou echt zingt

Aafke Romeijn

Godzilla

Het nieuwe album van Aafke Romeijn is een persoonlijke plaat over depressie. Af en toe is dat thema niet te missen, vaker luister je er eenvoudig overheen. Dat is vast geen toeval; het reflecteert de werkelijkheid. De stoet aan smoezen die Romeijn in South Park opwerpt om niet te hoeven handelen is op het eerste gehoor ontzettend komisch, tot je beseft wat ze nou echt zingt. Nooit maakte opgewekte electropop zo stil.

Melle Kromhout

Object Constancy

Solo-uitstapjes zijn in de regel experimenteler dan bandplaten en dat maakte nieuwsgierig naar dit album van Melle Kromhout. Muziek onorthodoxer dan die van zijn noiseband Glice is immers moeilijk voor te stellen. Misschien is het maar goed dat het kwartje op Object Constancy de andere kant op valt. Er zijn lome beats, vriendelijke klanktapijten en zowaar pakkende melodieën. Nog altijd geen gesneden koek, maar het is ook weer niet zo dat je zelf het graan nog moet dorsen.

Japanese Breakfast

Jubilee

Jubilee is niet alleen het meest inventieve werk van Japanese Breakfast, maar ook het meest toegankelijk. Dat is knap, want die twee gaan doorgaans niet hand in hand. Het geheim zit ’m in de pakkende zangmelodieën en de prominente plek die de stem inneemt. Ondertussen regent het details, van een niet te missen saxofoonsolo tot goed verstopte geluidseffecten. En dan wisselt ook nog voortdurend het perspectief. Comfortabel verdiepend.

Wolf Alice

Blue Weekend

Ooit gold Nirvana als voornaamste inspiratiebron voor Wolf Alice, maar op dit derde album is de invloed van de legendarische grungerockband vrijwel uitgewist. Wolf Alice is een allround popband geworden. Zangeres Ellie Roswell is de ster van het ensemble. Of ze nou engelachtig over een tokkelend gitaartje zingt of rap-rockend sprintjes trekt, ze blinkt in alles uit. De galmende ­productie verraadt de ambitie. Blue Weekend is een open sollicitatie naar grote zalen en festivals.