Vijf vragen aan een noodhulpspecialist: ‘Trucks met noodhulp bereiken maar moeilijk getroffen gebied’

Astrid van Genderen Stort is druk. Al sinds maandagochtend, toen het nieuws binnendruppelde over de verwoestende aardbeving in Turkije en Syrië. Sindsdien verandert de situatie continu en probeert zij overzicht te houden.

Hoe komt die hulpverlening op gang, vanuit jullie?

“Het is heel belangrijk om samen te werken met de beide regeringen. UNHCR kan niet unilateraal te werk gaan zonder toestemming. In Turkije en Syrië hadden we voor de aardbeving al veel lijntjes lopen: we hebben er logistieke partners, we hebben er kantoren en honderden werknemers. De infrastructuur, nodig om snel hulp te kunnen bieden, was er al. We hebben al grote opslagplaatsen, bijvoorbeeld, voor de vluchtelingenkampen die we in Turkije hebben en de tijdelijke kampen in het noorden van Syrië.”

Wat doet UNHCR op dit moment voor de mensen daar?

“We proberen samen met de andere VN-agentschappen te voldoen aan wat de autoriteiten ons vragen. Zo kregen we dinsdag van de Turkse regering een verzoek om noodhulp te geven aan alle door de ramp getroffen burgers. Er is vooral behoefte aan non-food: de basisspullen. Dekens, matrassen, plastic zeil, kooksetjes, zeep, tandenborstels, lampjes op zonne-energie. Zodat mensen de komende dagen door kunnen komen.

“Daarmee zijn we in Syrië meteen aan de slag gegaan. We zijn gevraagd door de regering om het naar het getroffen gebied te krijgen. In Turkije kwam die hulpvraag iets later.”

Waarom?

“In Syrië is het nu twaalf jaar oorlog. De infrastructuur, diensten en hulpsystemen waren al verzwakt. De nood is heel hoog. In Turkije wordt de hele reddingsoperatie centraal gecoördineerd. Wij passen ons in beide landen aan en bieden alle hulp die we kunnen bieden, waar en op welke manier de regeringen onze hulp nodig hebben.”

Wat zijn de valkuilen om deze noodhulp Syrië binnen te krijgen te krijgen?

“Je doelt op de stukken gebied die door verschillende groeperingen worden gecontroleerd? In principe hebben we overal toegang. Ik heb nog geen signalen binnengekregen dat onze mensen worden tegengewerkt, dus, geen nieuws is goed nieuws.

“Dat de infrastructuur er verwoest is vormt een groter obstakel. Dat zorgt ervoor dat trucks met noodhulp nu moeite hebben het getroffen gebied te bereiken, maar we hopen dat toegangswegen voor het weekend hersteld kunnen zijn. Ondertussen worden de voorraden die we al in het gebied hebben, voor de vluchtelingenkampen, aangesproken voor mensen die nu acute hulp nodig hebben.

“Wat ook niet helpt, is dat we vanuit ons kantoor in Gaziantep, nabij het epicentrum van de aardbeving, de noodhulp en de samenwerkende ngo’s richting het noorden van Syrië altijd coördineerden. Veel van de kantoren en woningen van onze collega’s zijn verwoest. Zij moeten nu auto’s of open plekken werken.”

Heeft het zin dat mensen thuis nu kleren, dekens of knuffels inzamelen?

“We hebben er wat aan als bijvoorbeeld een bedrijf een vliegtuig vol thermische dekens schenkt. Kleine, individuele inzamelingen, hoe goedbedoeld ook, zijn nu de nood zo hoog is niet effectief om uit te delen. In het begin van een crisis, wanneer we snel steun moeten verlenen, is financiële steun het beste. We hebben een donatielink waar mensen precies kunnen zien waar het gedoneerde aan wordt besteed. Aan een zonnelampje, of een tent, bijvoorbeeld.

Lees ook:

Spullen inzamelen voor bevingsslachtoffers: heeft dat zin? ‘Niet alle beetjes helpen’

Vuilniszakken vol tweedehands spullen van Nederlanders gaan in de komende dagen richting Turkije. Syrië is lastiger te bereiken. Vooral kleding en dekens zijn ingezameld. Hartverwarmend, maar heeft het ook zin?