Niets is meer normaal in Aleppo: ‘Er is hier aan alles gebrek’

Carole Karam werkt voor stichting Dorcas in het Syrische Aleppo. De stad was net langzaam aan het bijkomen van twaalf jaar burgeroorlog toen de aardbeving toesloeg. Met alle gevolgen van dien.

Het gesprek is nog maar nauwelijks gestart, of Carole Karam (48) vraagt of ze even iets belangrijks mag zeggen. “Er is hier aan veel dingen een dringende behoefte: voedsel, drinkwater, brandstof, dekens, kleding, ... (de lijn valt even weg)... medicatie, verband, desinfectiemiddel, drinkwater.” Dan: “Er is eigenlijk aan alles gebrek. Kunt u daar tien dikke strepen onder zetten?”

Karam werkt voor de christelijke hulporganisatie Dorcas. Ze woont in Libanon, maar bezoekt voor werkoverleg regelmatig Dorcas’ regiokantoor in Aleppo, een van de zwaarst getroffen steden in Noord-Syrië. Zo ook die maandagmorgen, toen ze om 4.10 uur uit haar bed werd geschud en de straat op vluchtte. Een straat die zich langzaam vulde met gekrijs en gehuil. Sindsdien is niets meer normaal.

Ze brengt nu vooral de humanitaire noden in kaart, praat veel met mensen, ook van andere hulporganisaties. Ze krijgt zo langzaam een beeld van de ramp. Alhoewel... een precies beeld laat zich nu nog nauwelijks schetsen. “Het doet me denken aan Haïti; dat is in 2010 door een aardbeving verwoest.” Wel staat er in de stad Aleppo meer overeind. Al moet je je afvragen voor hoelang nog. Ook daarom leven veel mensen op straat of schuilen in noodopvanglocaties, in scholen, kerken en moskeeën. Hele families soms – of wat daarvan resteert.

Haar pasgeboren baby noemde ze Zelal, aardbeving in het Arabisch

Haar hoofd is vol van beelden, van ervaringen en verhalen, ook ’s nachts. Bijvoorbeeld over die flat waaronder een gezin van vijf verdween. Drie gezinsleden werden gered, twee overleden, inclusief het meisje dat het hardst om hulp had geroepen. Of het verhaal van die moeder die Karam trof bij een noodopvang. De moeder was net aan het bevallen toen de gebouwen om haar heen draaiden. “Ze wist geen betere naam te bedenken dan Zelal; dat is aardbeving in het Arabisch.” Ach ja, verzucht ze, “het hoofd van de mensen zit vol met ellende”. Er zijn in de stad officieel 1262 doden geborgen; 2285 gewonden zijn er geregistreerd. Maar in de zwaar getroffen regio Aleppo wonen in totaal 4,5 miljoen mensen. En hoe het met hen gaat?

Het is moeilijk noodhulp te geven, erkent Karam. “We proberen te focussen op de ernstige gevallen.” Waar te beginnen? Ook dat spookt ’s nachts door haar hoofd. “Maar ik moet sterk blijven; onze staff heeft ondersteuning nodig. En overdag is er genoeg te doen.”

Het nieuwste probleem is de voorraad hulpgoederen. Dorcas koopt, om de economie niet te verstoren, altijd in op de lokale markt. Maar wat als daar de voorraden opraken? Dorcas zal dan hulpgoederen importeren uit Turkije en Libanon. Met alle hindernissen van dien. “Die sanctiemaatregelen voor Syrië moeten worden versoepeld”, zegt Karam stellig. Zij gelooft er niets van dat dat regeringskringen of lokale strijdgroepen in de kaart speelt. “Deze mensen hadden al weinig na twaalf jaar oorlog, nu hebben ze helemaal niks meer.”

Ze maken zich ook zorgen om de toekomst. “Waar gaan dan al die mensen heen die nu in die scholen, kerken en moskeeën zitten?” Als ze daaraan denkt, zakt de moed haar haast in de schoenen. Voedsel, drinkwater, brandstof, dekens, kleding... ze somt het rijtje nog maar eens op. “Er is gebrek aan alles. Ze hebben onze steun dus nodig.”

Lees ook:

Schort desnoods de boycot van het Assad-regime tijdelijk op om de Syriërs te kunnen helpen

Een onbeschrijfelijk menselijk drama voltrekt zich deze week in Turkije en Syrië. Na de verwoestende aardbevingen zijn al meer dan 11.000 doden geborgen. De tijd dringt inmiddels en ieder uur telt.