Met een glittertamboerijn vol roze veren zette ik mezelf tijdens een henna-avond voor schut

De Turkse zomer- en nazomerweekenden staan voor veel mensen in het teken van trouwerijen. Vriendinnen klagen dat al hun weekenden zijn volgepland met huwelijksfeesten van vrienden, familie en andere kennissen. Ikzelf daarentegen was overenthousiast toen ik eindelijk een uitnodiging kreeg voor een echte traditionele Turkse bruiloft.

Alle bruiloften waar ik tot nu toe was geweest, waren namelijk kleine ceremonies met daarna een diner of een drankje in een café. Ook leuk, maar ik wilde weleens een groot feest met honderden gasten en bijbehorende bruiloftsmuziek.

Ik werd op mijn wenken bediend, want voorafgaand aan de trouwdag was er ook nog een henna-avond (kina in het Turks). Op deze avond is de bruid het stralende middelpunt, maar verder had ik geen idee wat ik ervan moest verwachten. Van rondvragen bij Turkse vriendinnen werd ik ook niet veel wijzer, lang niet elke bruid organiseert nog een henna-avond. Een ding had ik wel geleerd: het is de bedoeling dat de bruid gaat huilen.

Ik had dus geen enorme verwachtingen: henna voor de bruid, een beetje dansen of kletsen met een klein deel van de familie, een sentimenteel huilmoment en dan na een uurtje of twee weer naar huis.

Turkse dans-moves van een harkerige Nederlander

Het grijze barokke behang en overdaad aan zilveren decoraties van de feestlocatie beloofden meteen iets heel anders. In de enorme zaal zaten tientallen familieleden te wachten, het werd een groter feest dan ik had verwacht. Gelukkig had ik op het laatste moment nog een paar hakken in mijn tas gegooid, want de gasten zagen er ook nog eens behoorlijk feestelijk uit.

Een grotere schok kwam toen ik van de bruid hoorde dat wij een soort van choreografie moesten opvoeren, samen met nog tien andere vrouwelijke gasten. Het zweet brak me uit en er was geen alcohol om mezelf moed in te drinken. De Turkse dans-moves blijven ongemakkelijk voor mij als harkerige Nederlander.

Veel tijd om mezelf mentaal voor te bereiden was er niet, want voordat ik het wist kreeg ik een glittertamboerijn met roze veren in mijn hand gedrukt. We kregen drie keer uitleg over de manier waarop we de dansvloer moesten oplopen en daar begon de muziek al.

Drie nummers lang waren we het middelpunt van de aandacht en moesten we afwisselend rondjes rondom de bruid dansen en daarna een voor een al dansend naar haar toe lopen voor een foto. Na drie nummers zat onze show erop en was het tijd voor de horon, een traditionele dans uit de Zwarte Zeeregio, waar ik ook al niks van bakte.

Opgelucht dat ik de gênante vertoning overleefd had, was het blijkbaar tijd voor een tweede ronde. De bruid trok een andere jurk aan, de andere bruidsmeisjes en ik kregen een rode cape om. Dit keer moesten we met een led-waxinelichtje in de hand rondjes lopen, om vervolgens rondom het bruidspaar op kussens te gaan zitten voor de hennaceremonie. De bruid kreeg de rode pasta in beide handpalmen, er was emotionele muziek en er werd gehuild.

Daarna was het tijd voor een fotoshoot en als afsluitend ritueel werd een vaas kapot gegooid voor de voeten van de bruidegom (geen idee waarom). Het feest was voorbij, maar er kwam nog één laatste schok: het hele gebeuren was integraal vastgelegd op video. De beelden heb ik nog altijd niet durven terugkijken, maar ze vormen ongetwijfeld goed chantagemateriaal.