Economische crisis
Libanese politici kijken toe hoe het land te gronde gaat
Libanon verkeert in een van de ergste economische crises van de afgelopen 150 jaar. Maar de politiek lijkt geen haast te hebben om in te grijpen.
In een lange stoet liepen tientallen mensen dinsdag door Beiroet, op hun rug droegen ze witte doodskisten. Het waren nabestaanden van de slachtoffers van de gigantische explosie in de haven van de Libanese hoofdstad vorig jaar, waarbij ruim tweehonderd mensen werden gedood. De demonstranten waren op weg naar het huis van de demissionair minister van binnenlandse zaken, om de doodskisten – symbool voor hun omgekomen geliefden – voor zijn deur te leggen en een herdenkingsdienst te houden.
De demissionair minister Mohamed Fehmi weigert de juridische onschendbaarheid van het hoofd van de veiligheidsdiensten en enkele politici op te heffen zodat ze ondervraagd kunnen worden over hun mogelijke betrokkenheid bij de ramp. Met de herdenkingsdienst hoopten de nabestaanden druk uit te oefenen op Fehmi, maar ze kwamen maar met moeite in de buurt van zijn huis; ze werden opgewacht door de veiligheidsdiensten. Die sloegen vervolgens hard op hen in, en probeerde hen te verdrijven met traangasgranaten. “Waar is de gerechtigheid?”, schreeuwden de demonstranten onder het raam van de minister.
De woede van de Libanezen over hoe politici het onderzoek naar de ramp belemmeren wordt versterkt door de totale apathie van Libanons politieke establishment om in te grijpen in wat de Wereldbank bestempelt als een van de ergste economische crises van de afgelopen 150 jaar. Sinds eind 2019 zit de Libanese munt in een vrije val, en heeft meer dan 90 procent aan waarde verloren.
Onder de armoedegrens
De coronacrisis heeft de situatie alleen maar verergerd; meer dan de helft van de Libanezen leeft nu onder de armoedegrens. Na de ramp in de haven besloot de regering af te treden, maar elf maanden later is er nog steeds geen nieuwe. Zolang er geen regering is, kan er niet onderhandeld worden met het Internationaal Monetair Fonds (IMF) voor een financieel hulppakket.
De EU dringt er al een jaar op aan dat die nieuwe regering er zo snel mogelijk moet komen, maar dusver zonder resultaat. Als er nu echt geen stappen gezet worden, waarschuwt EU-buitenlandcoördinator Josep Borrell, dan komen er harde sancties tegen Libanons politieke elite. Aan het eind van de maand moet duidelijk zijn hoe die sancties eruit gaan zien.
Niet genoeg brandstof
Ondertussen moeten burgers hun hoofd boven water zien te houden. Lang werd er geroepen dat Libanon aan de afgrond staat, maar wie om zich heen kijkt, ziet dat het land al een tijd geleden de diepte in is gestort. Het nationale elektriciteitsbedrijf heeft niet meer de financiële middelen om genoeg brandstof te kopen om draaiende te blijven, en de banken hebben amper nog reserves om dit tekort aan te vullen.
Het gevolg: hoogstens een paar uur elektriciteit per dag en ziekenhuizen die op hun generators moeten vertrouwen om patiënten die afhankelijk zijn van medische apparatuur in leven te houden, en om corona-vaccins te koelen. Maar de brandstof die nodig is om de generators draaiende te houden raakt ook op. Straks is er niks meer om op terug te vallen.
‘Catastrofale gevolgen’
Voor veel Libanezen is de gezondheidscrisis al in volle gang. Want wie medicijnen nodig heeft, staat in de apotheek tegenwoordig meestal voor lege schappen. Ibuprofen, antidepressiva, antipsychotica en medicijnen voor kankerbehandelingen en chronische ziektes – het is er niet. Importeurs hebben dollars nodig om de medicijnen te importeren, maar die worden vastgehouden door de banken. Als er voor het eind van de maand niks verandert, zo waarschuwt het syndicaat van farmaceutische importeurs, dan moet Libanon zich opmaken voor ‘catastrofale gevolgen’.
Lees ook:
Libanon is in één klap een kwart van zijn stroomvoorziening kwijt
De eigenaar van de onderneming is verwikkeld in een juridisch gevecht met het Libanese OM, maar wast zijn handen in onschuld.
Libanezen zakken massaal door de armoedegrens: ‘De economische crisis maakt meer slachtoffers dan de explosie’
De Libanezen zitten economische aan de grond als gevolg van een politieke impasse en corona. ‘Als vrienden bellen, is het om hun vertrek aan te kondigen.’
