Kritiek vliegt Britse minister ‘Lavish Liz’ om de oren na peperdure vlucht

Liz Truss, de Britse minister van buitenlandse zaken, wilde op bezoek in Australië. Met minister van defensie Ben Wallace zou ze in Sydney haar Australische collega ontmoeten, voor een gesprek over samenwerking in de Indo-Pacific. Die zou de invloed van China in de wateren aldaar van tegenwicht moeten voorzien. Truss besloot voor de reis – 35.000 kilometer retour – een van de twee grote Britse overheidsvliegtuigen te gebruiken. Wel zo makkelijk.

Maar dat had ze beter niet kunnen doen. Ze kwam afgelopen week hevig onder vuur te liggen. De vlucht zou de Britse belastingbetaler 500.000 pond (600.000 euro) hebben gekost, sneerden de kranten. De oppositie had een nieuwe bijnaam voor haar: Lavish Liz (Verkwistende Liz).

Lekker jetsetten

“Het is obsceen dat ministers lekker aan het jetsetten zijn, terwijl zij de belastingen verhogen en weigeren ook maar iets te doen om hard werkende gezinnen te helpen die momenteel moeite hebben om in hun levensonderhoud te voorzien”, foeterde Labour-parlementariër Angela Rayner.

Het probleem lijkt vooral dat er geen echte noodzaak bestond om het peperdure overheidsvliegtuig te charteren, dat zonder zijn extra luxe opzet zo’n 200 passagiers zou kunnen vervoeren. Er waren namelijk ook stoelen in de business class van de Australische vliegmaatschappij Qantas beschikbaar op de bewuste reisdagen en reisroute, zo stelde de krant The Independent. Daar had Truss voor moeten kiezen. Want in de gedragsregels voor ministers, de Ministerial Code, staat dat zij ‘ervoor moeten zorgen altijd de meest kostenefficiënte manier te kiezen om te reizen’.

Het duurste business class ticket bij Qantas was op 18 januari – de vertrekdag van Truss – 7712 pond, in plaats van een half miljoen, wreef The Independent het er stevig in. Wallace, die wel business class vloog, met Singapore Airlines, zou volgens de Scottish Daily Mail, 5000 pond kwijt zijn geweest.

Twee keer een tussenlanding

Bovendien was een vlucht met Qantas meerdere uren sneller geweest. De Airbus A321neo van Truss moest twee keer een tussenlanding maken om bij te tanken. Dat doet een passagiersvliegtuig niet. En ten slotte stootte Truss in haar privévliegtuig 500 ton CO2 uit. Ook niet bepaald in lijn met de groene ambities van de regering waarvan zij deel uitmaakt.

Truss’ verweer liet zich samenvatten in een soort wedervraag. Indien zelfs zij, als minister, geen overheidsvliegtuig meer zou mogen gebruiken, waarom had het VK die dingen dan eigenlijk nog überhaupt? Waren zij niet exact daarvoor bedoeld: het vervoer van overheidsmedewerkers?

En toch strookt het matig met wat zij zelf schreef in 2009: “Iedereen in de publieke sector moet zich persoonlijk verantwoordelijk voelen voor het geld dat hij uitgeeft, en het geld dat hij bespaart.”

Lees ook:

Hoe moet een onafhankelijk Global Britain eigenlijk z’n geld verdienen?

Het Verenigd Koninkrijk probeert zoveel mogelijk handelsverdragen te sluiten met landen buiten de Europese Unie. Wat hebben ze die handelspartners te bieden?