In India kom ik steevast te vroeg of te laat

“We beginnen om 18 uur.” Wat in Nederland een vrij duidelijke uitnodiging zou zijn, is in India gewoonlijk meer een globale indicatie. Dus toen een goede vriend dit bericht stuurde over zijn bruiloftsceremonie, ging ik ervan uit zeeën van tijd te hebben. Het was op dat moment 17.30 en ik zat met mijn man en schoonzus in een kroeg aan de andere kant van de stad.

Toegegeven, de Nederlander in mij werd wel een beetje nerveus. Het was minstens een half uur rijden naar de huwelijkslocatie en onderweg moesten we nog langs een hotelkamer om ons in Indiase feestkleding te steken. Ik herinnerde mezelf aan de talloze keren dat ik als enige gast volledig opgetut arriveerde op een plek waar het personeel het buffet nog aan het opbouwen was – vaak later dan het tijdstip op de uitnodiging. Ja, dit keer had ik het beter begrepen.

Bruiloften beginnen doorgaans uren later dan vermeld

Het onder de knie krijgen van Indian Standard Time is een van die dingen die bij inburgeren horen. IST is de officiële term voor de tijdzone van India, maar heeft een tweede betekenis: de hardnekkige gewoonte te laat te komen of te laat te beginnen. Hoeveel later precies, dát is waar het ingewikkeld wordt. Wanneer iemand je belt om te vertellen 5 minuten later te komen voor een sociale afspraak, dan kun je ervan uitgaan dat tenminste twintig minuten wordt bedoeld. Bruiloftsfeesten en -ceremonies beginnen doorgaans uren later dan het tijdstip dat op de uitnodiging staat vermeld.

‘We zijn er!’ Om 18.30 uur stuurde een andere gast een foto in de groepsapp, van de bruidegom in vol ornaat. Traditioneel hoofddeksel, goudkleurig pak, bloemenketting. Bezorgd laat ik de foto zien aan mijn schoonzus. “Hij lijkt er al wel helemaal klaar voor te zijn, niet?” Mijn man knikte instemmend, terwijl hij relaxed de ober riep: “Nog een rondje, alstublieft.” Dat stelde mij weer gerust.

Ik dacht aan mijn eigen Indiase bruiloftsceremonie, waarvoor ik toch zeker drie uur lang in mijn rode sari en behangen met goud moest wachten tot de priester en de gasten er ook klaar voor waren. Dit keer zat ik aan de andere kant. Eindelijk zou ik niet diegene zijn die op alle anderen moet wachten.

Plezier maken is een plicht

Terwijl we op onze vriend proostten, bespraken we dat het een gewaardeerde traditie is voor de vrienden van de bruidegom om voorafgaand aan de ceremonie de lokale kroeg aan te doen. Van de vrienden van de bruid wordt misschien verwacht dat zij haar emotioneel bijstaan terwijl er meerdere lagen make-up op haar gezicht worden aangebracht. Maar onze voornaamste plicht is plezier maken. Inderdaad: we deden onze plicht.

19.00 uur: ‘We gaan beginnen!’

Het zou toch niet?

Nee… niemand begint ooit op tijd. Toch? Maar vooruit: laten we naar het hotel gaan en ons klaarmaken.

19.30 uur: een foto van wat verdacht veel op een ceremonie lijkt. Geen probleem … ceremonies duren meestal lang. Toch besloot ik mijn geplande douche over te slaan om nu snel richting de feestlocatie te gaan. Even later treffen we een teleurgestelde bruidegom aan, na afloop van wat mogelijk de kortste Indiase bruiloftsceremonie ooit was. “Waar waren jullie nou? Ik heb jullie gemist!”

Typisch India: nét als je denkt het te begrijpen, gebeurt er iets dat het tegendeel bewijst. Ik heb nog een lange inburgeringsweg te gaan.