Heel Californië staat in bloei en dus is de jacht op de perfecte foto geopend

Droog, droger, droogst. Je kon in Californië de krant de afgelopen jaren niet openslaan zonder te lezen over waterbesparende maatregelen, boetes voor verkwistende celebrities die hun gazon groen wilden houden, en tal van creatieve methoden die de staat uitprobeert om drinkwater veilig te stellen: van het ontzilten van de zee tot het recyclen van rioolwater.

En toen begon het in januari te regenen en bleef het dat, totaal onverwacht, tot in mei doen.

Dit geeft ons als inwoners niet alleen enige verlichting als het op waterbesparing aankomt (waar we vooral niet aan moeten wennen, waarschuwen experts), maar zorgt er ook voor dat de stad en de staat in volle bloei staan. We worden getrakteerd op een superbloom van epische proporties die zelfs op Nasa-foto’s vanuit de ruimte te zien is. In het zuiden van de staat, dat er afgezien van vetplanten en cactussen doorgaans dor en doods bij ligt, zorgt dit voor een run op parken en natuurgebieden.

Hoewel de bomen en het gras ook prachtig groen zijn, kenmerkt deze superbloeiperiode zich door oranje, geel, roze en rood. Glooiende heuvels met ontelbare oranje papavers. Cactussen die ineens knalroze en felgele bloemen blijken te produceren. Stekelige vetplanten als aloë vera, waar plots stengels vol rode knoppen aan ontspruiten. Zaadjes die maanden - en soms jaren - hebben liggen wachten op de juiste hoeveelheid regen, komen allemaal tegelijkertijd tot bloei.

Lange files voor natuurgebieden

Men stapt er graag voor in de auto, met aanwijzingen van lokale kranten als de Los Angeles Times (‘De beste vier plaatsen om de superbloom te zien!’), waardoor op afgelegen plekken ellenlange files ontstaan. Dat is althans de klacht van parkmedewerkers en natuurbeschermers, die kreunend toekijken hoe duizenden mensen met z’n allen een miljoen keer dezelfde foto’s maken: huppelen door een eindeloze hoeveelheid wilde bloemen, hetgeen niet kan zonder die en passant te vertrappen, of de gebaande paden verlaten om zich schalks te verschuilen tussen de bloeiende Joshua trees en daarmee het lokale dierenrijk de stuipen op het lijf te jagen.

De illusie dat de gefotografeerde moederziel alleen samensmelt met de natuur moet behouden blijven, dus iedere foto waarin op de achtergrond een andere superbloom-liefhebber te zien is, moet over. Zeker omdat sommige bestemmingen, zoals bijvoorbeeld in Antelope Valley, op twee uur rijden van Los Angeles liggen. Wie op Instagram foto’s met de hashtag #superbloom opzoekt, ziet vooral influencers die quasi nonchalant poseren in velden zo kleurrijk dat ze uit een sprookjesboek lijken te komen.

Misschien was ik me zes jaar geleden minder bewust van sociale media, maar ik kan me niet herinneren dat er tijdens ‘mijn’ eerste superbloom ook zo’n run op de bloemen gaande was. Het had dat jaar in februari royaal geregend en een maand of wat later waren mijn vrouw en ik in Joshua Tree National Park, een populaire locatie om de superbloei te aanschouwen. En het was inderdaad prachtig. Maar was ik zelf ook losgegaan in een bloemenzee, wilde papavers zogenaamd speels tegen mijn wangen gedrukt, krampachtig op zoek naar een lege achtergrond in een woestijn vol vreemden?

Een enorme hoeveelheid cactusfoto’s

Ik scrolde in mijn telefoon een paar jaar terug en trof een beschamende hoeveelheid foto’s van bloeiende cactussen aan. Allemaal hetzelfde maar steeds toch nét even anders, en ik vergaapte me nogmaals aan het contrast tussen de Joshua trees en yuccas en de wuivende veldbloemen die er tussenin waren ontsproten.

Opgelucht stelde ik vast dat mijn eigen hoofd nergens te bekennen was, laat staan dat ik zogenaamd spontaan door het beeld had gehuppeld alsof ik in een parfumreclame figureerde. Gelukkig maar, want uiteindelijk gaat het bij de superbloom om de natuur; bloemen zo fel dat ze vanuit de ruimte zichtbaar zijn, zoals Nasa dit jaar bewees, kun je prima van een afstandje bewonderen zonder ze onder de voet te hoeven lopen voor het perfecte plaatje.