Dragqueens veroveren de Amerikaanse bibliotheek

Er was eens een kleurpotlood. “Het was rood. Maar het was er niet echt goed in.” Tientallen kinderen liggen dubbel, terwijl een uitbundig uitgedoste man – of is het een vrouw? – en een al even flamboyante vrouw – misschien wel een man? – lekker overdreven voorlezen uit het kinderboek ‘Red’.

Het is Drag Queen Story Hour in de bibliotheek van Montpelier, Vermont. Het zaaltje is met ruim honderd mensen helemaal vol, en in de gang er naartoe volgen nog meer gezinnen het verhaal van het potlood. Dat ontdekt na veel hartzeer wat de toehoorders, van groot tot klein, al snel door hadden: het is van binnen een blauw potlood. En het tekent nog lang en gelukkig wolkenloze luchten en blauwe vinvissen.

Voorleesuurtje

Een vreselijke boodschap, vindt de conservatieve actiegroep Family Policy Alliance. Vol afschuw citeert de website van de groep wat het voorleesuurtje volgens de organisatoren beoogt: kinderen ‘stijlvolle, positieve en ongegeneerde queer-rolmodellen tonen’ en ze ‘laten kijken naar mensen die lak hebben aan rigide restricties van het man of vrouw zijn’.

In elke stad waar het voorlezen door dragqueens op het programma staat – sinds de start in 2015 in San Francisco heeft het idee zich over het hele land en zelfs erbuiten verspreid – wordt de bibliotheek of het buurtcentrum bestookt met e-mails en telefoontjes.

De laatste weken zijn het er extra veel, nadat een conservatieve opiniemaker, commentator Sohrab Ahmari van de krant The New York Post, het ‘demonische’ verschijnsel aanhaalde als een voorbeeld van dingen die conservatieven in Amerika ten onrechte zijn gaan tolereren. Als gevolg daarvan zegden de bibliotheken in de staat Ohio het voorleesuurtje af. In Spokane in de staat Washington moest de politie bezoekers en tegendemonstranten uit elkaar houden.

In Montpelier, hoofdstad van het voor Amerikaanse begrippen ultralinkse Vermont, zijn er alleen een paar spandoeken die het evenement toejuichen. Die worden door de directeur van de bibliotheek, Carolyn Brennan, naar de openbare weg gedirigeerd, want de bibliotheek moet politiek neutraal zijn. Maar om diezelfde reden is het Drag Queen Story Hour gewoon welkom.

“Er waren een paar honderd reacties, maar die waren allemaal van buiten de staat”, zegt ze. “Uit een U-vormige strook om ons heen die door de zuidelijke staten loopt.” Met andere woorden: uit gebieden waar veel conservatief-christelijke Amerikanen wonen die van mening zijn dat het toestaan van het homohuwelijk en het verwelkomen van dragqueens kinderen kan verleiden tot een zondige levensstijl.

LHTB-gezinnen

“Als mensen van hier er over komen klagen, pakken we dat aan op de Vermont-manier”, zegt Taylor Small, drag-naam Nikki Champagne, die een transgender vrouw blijkt te zijn. “We gaan in gesprek, in persoon, en vertellen wat dit is: twee fantastisch ogende dragqueens die plezier maken.” Haar collega Justin Marsh, drag-naam Emoji Nightmare, die zichzelf als man noch vrouw beschouwt: “Vaak horen we hier in deze staat helemaal geen bezwaren, maar over dit voorleesuur wel, misschien omdat het in de hoofdstad is.”

In tegenstelling tot wat de tegenstanders denken, zijn hetero’s niet eens de doelgroep van het voorleesuurtje. “Veel LHBT-gezinnen durven niet goed in openbare gelegenheden te komen, omdat ze niet weten of ze worden geaccepteerd of niet. Een ruimte scheppen waar zichtbaar queer-mensen zijn, geeft ze die mogelijkheid, en dan kunnen ze meteen de andere diensten van de bibliotheek gebruiken. Dat vergroot de kans dat ze later weer terugkomen en boeken lenen.”

Buurman

Maar onder het publiek zijn er ook ouders die hun kind gewoon willen laten zien dat dit bestaat. “Ze neemt hier van mee dat iedereen het waard is om te worden geliefd en geaccepteerd”, zegt Samantha Kolber over haar driejarige dochtertje Saskia. Ze kwam met haar naar het voorleesuur, omdat het op een handig tijdstip in het weekeinde werd gehouden, maar ook om het idee te steunen.

Op weg er heen vertelde ze haar buurman waar ze naartoe ging. “Hij is een oudere heer en hij zei: ‘Is dat niet gevaarlijk?’ Ik antwoordde: ‘Helemaal niet.’ Ik schrok ervan, dat hij dat denkt. Want dat is belachelijk. Ik ben doorgelopen. Ik kende hem als buurman, maar nu weet ik hoe hij denkt.”

Lees ook:

Homo’s waren een makkelijk slachtoffer voor de Amerikaanse politie. Tot de Stonewall Inn

Een inval in een homokroeg in New York, 28 juni precies 50 jaar geleden, werd het startsein voor de wereldwijde beweging voor homo-emancipatie. En bovendien de aanleiding voor de allereerste Pride-mars.