De Britse ambassadeur blijft hier, dat is het soort leiderschap dat nu nodig is

Vanochtend werd ik wakker met het nieuws dat mijn Nederlandse collega’s gisteravond zijn vertrokken, zonder ons. Dat voelde wel alsof ze ons in de steek hadden gelaten. De Britse ambassadeur blijft hier om zijn mensen het land uit te helpen. Dat is het soort leiderschap dat nu nodig is. Op moreel vlak dragen wij verantwoordelijkheid voor de mensen die ons hielpen, voor ons werkten en voor onze waarden opkwamen. Onze ambassadeur is in Nederland met verlof, we hebben nu gehoord dat zij onderweg is naar Kaboel met een nieuw team om ons te komen evacueren. Ik hoop dat ze zo snel mogelijk aankomen, want de situatie kan hier bliksemsnel verslechteren.

Vanuit mijn huis hoor ik schoten. Vooralsnog gebruiken de Taliban nog geen echt geweld in Kaboel, ze zijn bezig een regering te vormen en willen graag internationale legitimiteit. Op de televisie zie je almaar de woordvoerder van de Taliban zeggen hoeveel mensen hen steunen, en dat er een meer democratische regering zal zijn. Ik geloof er niks van.

Er zijn ook mensen die zich voordoen als de Taliban, ze kloppen aan en doorzoeken je woning en stelen dingen. Als ze weten dat je met buitenlanders gewerkt hebt, denken ze dat je geld hebt. Daar ben ik wel bang voor. Op Facebook heeft het islamitische emiraat een bericht geplaatst met vijf telefoonnummers die je kunt bellen als iemand zich aan de voordeur meldt. Zo kan je controleren of ze echt bij de Taliban horen, of dat het criminelen zijn.

Ik houd me gedeisd en blijf binnen. Ik zit de hele dag op mijn telefoon, berichtjes te sturen voor informatie, het nieuws te lezen. Alle winkels zijn dicht, alleen de bakker is open. We hebben niet veel eten in huis, maar ik durf mijn huis niet uit te gaan.